Wie volgt?

Wel jammer eigenlijk. Nu we de roker bijna helemaal verslagen hebben moeten we op zoek naar een nieuw slachtoffer. Leuk was het wel. Eerst zorgden we voor een mooi maatschappelijk klimaat waarin we een gewoonte van mensen tot een levensgevaarlijke gedragsstoornis ombogen, waardoor de roker steeds dieper in de buidel moest tasten om aan zijn smerige verslaving te kunnen voldoen. Vervolgens wisten we snel door te pakken en zo hebben we de roker zelfs een halve moordenaar kunnen laten noemen. Het werkte nog makkelijker dan ik gedacht had. In een paar jaar gingen we van ‘we komen er samen wel uit’ naar ‘de roker veroorzaakt de pijnlijke dood van velen’.

Het resultaat is al bijna perfect. We zetten nu nog in op een algeheel rookverbod en dan is dit project klaar. Dat we er voor gelogen en bedrogen hebben maakt niet uit. Een leugen is pas slecht als hij uitkomt. Gelukkig zijn we met velen, dus we hebben veel wetenschappelijk onderzoek weten te blokkeren en nog meer wetenschappelijk onderzoek zo weten te manipuleren dat we steeds sterker stonden. Heerlijk. Ik krijg er nog steeds kippenvel van.

Nu heb ik een goed idee welke volgende groep die eraan moet geloven. Ik heb nog even getwijfeld, want honden kan ik ook niet uitstaan, maar ik denk dat ik voor mensen met kinderen ga. De maatschappelijke bodem lijkt me daar het best voor geschikt. Net als in het geval van rokers zijn er ruim voldoende mensen te vinden die zich kapot ergeren aan die smerige kleine parasieten. Daarnaast kosten ze de belastingbetaler handenvol geld en leveren ze op de langere termijn hoofdzakelijk overbevolking op.

Ik heb ook al een plan. Via een milieulobby kunnen we aantonen dat mensen sowieso vervuilen en dat we onze manier van leven drastisch moeten aanpassen. Daar zit natuurlijk helemaal niemand op te wachten, dus houden we mensen een beeld voor van een overbevolkte wereld waarin slechts plaats is voor flatgebouwen en zwarte rook uitstotende fabrieken. Tegelijkertijd starten we een campagne waarin we de dagelijkse overlast die de bewust kinderlozen ervaren van die kleine monsters overduidelijk en zonder voorzichtigheid in beeld brengen. Daar volgen vast grote hoeveelheden verontwaardigde reacties op die we kunnen pareren met het idee dat mensen met kinderen zich altijd al superieur hebben gevoeld aan de kinderlozen. Dan zijn de plaatsen duidelijk. Kinderlozen zijn slachtoffers van gezinnen met kinderen. Dat laten we een jaar of wat gisten totdat de opinie flink gepolariseerd is en dan is het in principe klaar. Kinderbijslag wordt geruild voor een extra belasting en er komt een belastingvoordeel voor mensen die zich hebben laten steriliseren.

Nu hoor ik de lezer al denken. Want als we ook die groep eronder hebben, met wie moeten we dan verder? Of moeten we dan soms ophouden met klagen en stoppen met onze wil op te leggen aan anderen? Nee. Natuurlijk niet. We vinden wel weer iemand. Klagen is een recht en een recht moet je gebruiken. Zeker als je daarmee de wereld kunt veranderen. Of mensen dat nou willen of niet. Wíj weten wat goed voor mensen is. De rest zijn slechts anderen.