Wilhelmina

Ik moest opeens aan een verhaal denken dat mijn oma me eens vertelde. Het is lang geleden, ik was nog maar een klein meisje en mijn oma was nog een vrolijke vrouw. Ik was destijds hevig gefascineerd door de verhalen van mijn oma, omdat die uit een heel andere wereld leken te komen.
Destijds woonde ik bij mijn grootouders, die geen geldzorgen hadden. Dat was wel anders in de jeugd van oma. Ze was de derde in een gezin van tien kinderen. Pa was politie-agent en verdiende bij met acrobatenkunsten op de markt en de kermis. Ma was huismoeder en heilsoldate.

Twee ouders, tien kinderen, een piepklein huisje in een volksbuurt in Leeuwarden. Op zolder twee grote bedden, van elkaar gescheiden door een gordijn. De jongens in het ene, de meisjes in het andere bed. Beneden in de bedstee werd al die bedvulling verwekt en geboren. Een politie-agent in de jaren twintig van de vorige eeuw in Leeuwarden werd niet rijk. Vrouwen werkten niet, maar de kinderen mochten na zes klassen lagere school een werkhuis (meisjes) of een baantje (jongens) zoeken. Mijn oma was een knap en lenig meisje. Ze werd dus het hulpje van haar vader, als er weer eens op spijkerbedden gelegen moest worden, over sabels geklommen of handstanden gedaan. Als dank werd ze regelmatig het huis door geslagen met behulp van de karwats die aan de keukenmuur hing, want mooi en lenig maakte nog niet volgzaam.

Mijn oma had namelijk andere dromen. Ze was slim en wilde verder leren. Daar was geen geld voor. Ze was mooi en toonde een hevige interesse in tijdschriften over filmsterren, gekocht van opgespaarde centen. Daar had je echter niets aan en die werden dus bewaard onder de matras van één van de grote bedden op zolder. Waar ze echter haar hele leven dol op is geweest is het koningshuis. Eigenlijk alle koningshuizen, als ze maar koningen en koninginnen hadden die behangen met juwelen en in avondkleding hun status aparte toonden. Toen na haar dood het huis in het lieflijke Purmerend moest worden opgeruimd kwamen er tientallen jaargangen van het blad Vorsten te voorschijn ….

Op een mooie dag bereikte het nieuws Leeuwarden. Koningin Wilhelmina zou een bezoek aan Leeuwarden brengen. Ze zou door de stad rijden en iedereen zou haar kunnen zien. Stel je voor! De koningin, enkele meters vandaan van oma, glinsterend van de briljanten, prachtig in haar satijnen avondjurk …. Wat er ook gebeurde, oma zou voorop staan om haar te zien en toe te juichen.

De dagen verstreken en het bezoek kwam steeds dichterbij. Op een dag was het zover. Het was koud, het miezerde en de zon was nergens te zien. Oma stond voor dag en dauw op, en ging met haar moeder op pad. Een stevige, kloeke dame, zwanger van kind nummer zoveel, en een klein meisje van een jaar of zeven. Ze voelden de kou niet, en stonden uren langs de route te wachten tot de koets voorbij zou komen. Dat gebeurde uiteindelijk. Een gewone, simpele koets reed langs. Een klein, mollig vrouwtje, geheel in het zwart gekleed, zwaaide welwillend naar de juichende mensen, op haar hoofd een klein dophoedje. Dat was de koningin. Het was tevens een grote teleurstelling voor dat kleine meisje dat met haar moeder in de kou had staan wachten. Want waar waren nou die briljanten en avondjurken en nertsjassen?

Met oma is het uiteindeijk allemaal goed gekomen, na een heleboel avonturen en omzwervingen. Maar de deceptie na het bezoek van Wilhelmina aan Leeuwarden is ze haar hele leven niet vergeten.