Winterslaap

Ze was weer gelukkig! Hoe lang was het geleden dat ze vlinders in haar buik voelde? Ze kon het zich niet meer herinneren. Met haar ogen vol ondeugende liefde keek ze naar de man tegenover haar aan tafel. Ze had hem ontmoet bij de wekelijkse bingo. Hij had haar verteld dat ze hem meteen was opgevallen en zij was als een blok voor hem gevallen toen hij met een wit wijntje voor haar tafel stond met de opmerking dat er nergens meer een plekje voor hem was en of zij misschien een plekje voor hem aan haar tafel had of misschien zelfs wel een plekje in haar hart. Een beetje van haar stuk gebracht had ze nog gewezen naar de talrijke lege tafels om haar heen. Vanaf dat moment waren ze onafscheidelijk, bingo, kaarten en niet te vergeten de maandelijkse dansavond. Het leek wel alsof ze na een lange winterslaap, wakker was geworden en het opeens weer lente was.

Gisteren had ze besloten het haar kinderen te vertellen. Marian, haar dochter, had al een paar weken lopen gissen wat er met haar aan de hand was. Voor Jan, haar zoon, was het makkelijker geweest om haar geluk te verbergen. Hij was altijd druk en onderweg, bleef zelden langer dan een half uur. Haar andere twee kinderen, kwamen niet zo vaak. Ze hadden kleine kinderen en een drukke baan. Vol bewondering vroeg ze zich vaak genoeg af, hoe ze het toch voor elkaar kregen om de kinderen en hun carrière te combineren.

Met een innige kus vol beloften nam ze afscheid van haar liefje, hij kneep nog even ondeugend in haar billen. Op de galerij zag hij het viertal van zijn vriendin aan komen lopen. Hij herkende ze van de talrijke foto’s die bij haar op het dressoir stonden. Ze keken bezorgd en in het voorbij gaan hoorde hij Marian zeggen dat moeder zich de laatste tijd nog al vreemd gedroeg.

Eenmaal aan de koffie, schraapte ze haar keel en keek haar kinderen liefdevol aan. “Er is iets wat ik jullie moet vertellen” en met een handbeweging die ze vroeger regelmatig gebruikte bij haar kinderen om ze tot stilte te manen vervolgde ze haar verhaal, vertelde over hem, hoe gelukkig ze zich weer voelde, dat ze weer nodig was, dat hij haar nodig had, hoe haar leven weer zin had gekregen.

Marian was de eerste die zichzelf hervond en op schelle toon vroeg of dit een grapje was en als het geen grapje was, hoe ze dit hun vader aan kon doen. Thijs viel haar bij met de keiharde woorden dat zij zichzelf en haar kinderen belachelijk maakte met haar dellerige gedrag, De andere twee knikte instemmend.

Ze keek vol ontzetting haar kinderen aan. Ze geloofde haar oren niet. Dit kon niet waar zijn. “Moeder” hoorde ze Marian zeggen, “je gedraagt je als een op hol geslagen puber. Ik wil gewoonweg niet hebben dat je hier mee doorgaat. Ik verbied het je, hoor je me?”
Ook Thijs deed nog een duit in het zakje. “Moeder, als je hier mee doorgaat, zullen we genoodzaakt zijn om stappen te ondernemen.”
Haar blik ging naar haar andere twee kinderen. Ze zag ze naar elkaar voorover buigen en hoorde flarden van zinnen “ze is zichzelf niet” en “vader draait zich om in zijn graf”.

Ze rechtte haar schouders, probeerde de blik uit haar jongere jaren terug te halen en op ferme toon gaf ze haar kinderen te kennen dat dit voor haar onacceptabel was. Het was haar leven! Haar man was al 15 jaar dood, ook zij had recht op nog een stukje kleurrijke herfst.

Boos stapte het viertal op, hun moeder achterlatend in tranen. Dezelfde avond kwamen ze nog bij elkaar en na enig overleg, kwamen ze tot het besluit om de volgende dag met de huisarts in contact te treden. Een vrouw van 73 jaar hoorde zich niet als een losbandige puber te gedragen en een week of twee terug had ze zichzelf toch ook buitengesloten? Ja, moeder was haar zelf niet meer, dat was wel duidelijk. iedere arts zou de ziekte Alzheimer herkennen na hun verhaal.

Enige weken later, zat moeder eenzaam en stilletjes in haar kamer. Ze had een gesprek met haar huisarts gehad en uiteindelijk was ze onder de druk van haar kinderen bezweken. Voor haar lagen nu de kleurloze lange, koude winterdagen. Langzaam voelde ze de winterslaap weer bezit van zich nemen, met dit als lichtpuntje. Haar dromen waren van haar en van haar alleen.