Wipje

Donderdagavond, De Wereld Draait Door. Het VARA televisie programma dat zo langzaamaan het audio visuele filiaal van Bol.com genoemd kan worden.
Per aflevering passeren constant DVD boxen, boeken , CD’s (Mórgen in de winkel !) en hun makers de revue.
Als er ergens nog ’n ambtenaar van het Commissariaat van de Media zou zijn die eens even één oog open deed, dan vlogen de boetes richting socialistische arbeiders radio omroep. Te gast : De mastodont van de sportverslaggeving, de ongelofelijke, reusachtige ‘chauvinist male pig’ Mart Smeets, de man in wiens verpletterende aanwezigheid woorden als arrogantie, ijdelheid en egotripperij tergend zwakke typeringen zijn. Meneer presenteert zijn nieuwe boek: ‘ PASSIE.’

Eerst overhoort hij de aanwezigen op z’n Smeets rond hun parate kennis van de namen van olympische waterpolodames en verwijt hij heel Nederland desinteresse in zijn sporthelden en de ronde van Spanje. Dat kán als je zelf zo’n grootheid bent.
Vervolgens citeert hij uit eigen werk, want het boek moet verkocht.

We luisteren naar gedichten van een 19 jarige romantische jongen die verliefd is. Authentiek autobiografisch materiaal. Hij declameert met sonore stem.
Leuk, anekdotisch en passend in de late jaren 60 .
Even kijkt hij rond de tafel om af te tasten hoe het valt. Onzekerheid flitst achter de brillenglazen, hij vermoedt een misprijzend lachje bij Mathijs en vervolgens zet de verschrikkelijke Mart in een vlaag van zelfvernietiging de jongeman in hem weg als een sentimentele prutser en het meisje voor wie hij schreef als een ‘grietje’, waarmee hij een ‘ wipje ‘ maakte.

Ténenkrommend. Niet alleen omdat het woord ‘wipje’ uit de mond van een oude vleesberg als Smeets als een braakbal over de gesprekstafel rolt, maar vooral vanwege de moord die hij op zijn gevoelens van toen pleegt. En dat allemaal omdat hij in de waan van deze dag de coole eigentijdse macho uit wil hangen.

Wipje en Smeets, de woorden dansen als ping-pong ballen door mijn hersenpan. Ik raak verzeild in de meest wanstaltige voorstellingen, vooral in combinatie met de woorden; ‘Ria en Visser’, die ik ondanks al die lagen pancake ook al nooit meer neutraal kan bekijken. En er zijn nog minstens 8 wereldbekerwedstrijden te gaan.

Nog één keer dan, want dat werkt therapeutisch zeggen ze. Niet vermijden maar hardop afmaken.

WIPJE ! en dan hopelijk nóóit meer.