Wisselende temperaturen

Iedere ochtend, behalve op de zondagochtend ga ik met mijn fiets naar mijn werk of stage en dan per trein verder. Ik zie iedere ochtend dezelfde omgeving, zoals de trein richting mijn werk of stage. Ik zie de postbodes steeds meer met warmere kleding, want het is tenslotte winter. Elke dag zie ik de bouw tot huizen worden gebouwd. Dat is een mooie blik op de toekomst. Ik zie iedere ochtend, dezelfde mensen, met dezelfde doelen. Ze gaan naar hun werk of school om de toekomst zeker te stellen. Welke toekomst? Is het om onze (toekomstige) kinderen en partners te onderhouden? Of zou die eenzame jongen zijn geld in het weekend verspillen aan de hoertjes? Ik weet het niet? Ieder mens heeft een ander doel. Toch hebben we als mens iets gemeen en dat is overleven.

Ik loop naar mijn werk of stage, ik zie een aantal mensen haasten om niet te laat te komen. Zij raken anders een deel van hun toekomst kwijt. Daarginds zie ik een zwerver. Mijn gedachtes hebben op dat moment een scenario gecreëerd. Ik denk dan; hoe zou die zwerver een zwerver zijn geworden? Is het een verslaving? Gezin kwijtgeraakt? Of een zoektocht naar iets wat niet bestaat? Of zou het iets zijn, wat diegene gevoeld of nooit gevoeld heeft?

Ik kom thuis en voel de warmte om mijn heen. Hoelang zou die warmte nog duren? Een moeder en een vader, allebei nog in leven. Drie broers allemaal nog in leven! Vrienden om mij heen gezond en gelukkig! Een heerlijk gezicht, toch zie ik de buitenkant! Je kunt namelijk maar voor een deel iemands gevoel inschatten.

Ik voel het wél, wil de warmte met anderen delen. Het leven is maar tijdelijk, een tijd om liefde en warmte te delen met elkaar. Met je familie of je (toekomstige) gezin.

Ik kom terug op mijn woorden, dat we als mens een doel hebben. Het leven is warmte geven en nemen en dan pas op de laatste plaats overleven. Kom, geef mij nog eens één lekkere knuffel…