Witte zwanen, zwarte zwanen

Het is laat. We hebben zojuist een lange warm-up gedaan aan de barre. In de spiegelwand zie ik hoe andere dansers en danseressen pirouettes draaien, sneller en sneller. De ranke lijven zijn bezweet. Tenger en iel, maar met spieren van staal en een onbegrensde ambitie. Een danser moet over deze kwaliteiten beschikken. De vechtersmentaliteit zit in onze botten gebakken. Ik zwaai mijn been omhoog in een prachtige dévoloppé. Mijn gezicht brandt, de ogen steken. Marielle staat achter mij. Ze heeft evenveel kans om eerste soliste te worden en is mijn meest gevreesde rivale. In niets lijken wij op elkaar. Ik ben een donkerharige danseres, vurig en levendig. Zij is de blonde zwaan.

Koel en berekenend. De blikken van het selectieteam spreken boekdelen. Ik ben niet simpel. Er wordt altijd gekozen voor veilig. Mijn donkere huidskleur stoot af. Blank, beheerst en clean heerst.
‘Alléz, demoiselles! Concentration!’ Madame Antoinette’s stemgeluid zit tegen het hysterische aan. De man en de vrouw in de hoek van de zaal maken geconcentreerd aantekeningen, letten niet op haar nerveuze gekakel. Deze productie is belangrijk. Voor de academie en de dansers. Het is een kans op een doorbraak.
‘Prenez votre pointe!’ krijst madame boven het klassieke stuk uit. Dit is mijn kans. Hier ligt mijn kracht.

We komen naderbij op spitzen.
‘Pointe, pointe!’ gilt madame Antoinette. Haar kleine hoofd lijkt opgeblazen, de huid ziet rood, het haar zit strak bijeengebonden in een keurige knot. De aderen in de nek zijn uitgezet, als blauwe kronkelende koorden.
‘Kom op!’ tiert ze, tikkend met haar zwarte puntige pump op de maat van de muziek. Ze zwaait met haar handen en deint mee op het ritme.
‘Plumpuddingen zijn jullie,’ verzucht ze minachtend. Ik kijk naar haar en zie aan haar weemoedig gezicht dat ze aan haar eigen dans carrière terugdenkt. Dat doet ze vaker.
‘Ik was vroeger veel meer gedreven,’ schept ze op. Marielle zucht. Ze is de verhalen van madame en haar stralende carrière kennelijk moe.

Het is tijd om het stokje door te geven. Liefst aan mij. Ik probeer de blik te vangen van de man, maar die heeft zijn ogen op de blonde gericht. Niet voor lang.
Dolle Kervel. Die naam alleen al. Soms moet je het lot een handje helpen. Zo is Socrates ook aan zijn einde gekomen. Een overdosis. Ik wil haar niet dood. Nee. Ze moet last krijgen van haar spieren, een tijdelijke verzwakking. Narigheid. Nog even en we hebben pauze. Dan drinken we thee. Thee is calorieloos, buiten dan de calorieën om in de kruiden die ik bij de Chinese wonderdokter heb gekocht. Hoeveel calorieën zouden erin zitten? Marielle pakt altijd dezelfde beker. Die met het roze kroontje.

Het is pauze. Ik draai me om en loop naar achteren. Hoe kan ik mezelf zo klein en onzichtbaar mogelijk maken? Schuifelend manoeuvreer ik me steeds dichter naar de schaduwen van de zaal. Mijn jasje ligt op een stoel. Het zakje Dolle Kervel brandt in de rechter zak. Snel neem ik het in mijn hand en sluip onopvallend naar de theetafel. De beker van Marielle staat er. Ik kijk speurend om mij heen. Niemand merkt mij op. Marielle, de slijmbal, praat met madame.
Ik tuit het zakje naar de beker en schud een beetje van het kruid erin. Mijn hart bonkt terwijl ik het zakje terugtrek en fijn pers in mijn hand. Alle restanten moet ik straks doorspoelen in het toilet. Elke vorm van bewijs moet verdwijnen, zodat de schuld niet in mijn schoenen geschoven kan worden. De danseressen komen praten naar de theetafel. Ze zien me niet. Ben ik soms onzichtbaar? Lisa gaat voorop en stopt bij de beker met het roze kroontje, Marielle’s beker. Ze neemt de beker in de hand.

Mijn brein slaat op tilt. Dit was niet de bedoeling.
‘Lisa!’
Ze kijkt verbaasd op en zet de beker neer.
‘Jij hebt toch laatst auditie gedaan voor een musical? Hoe is dat afgelopen?’
‘Dat ging niet door,’ antwoordt ze mat. Ze pakt een andere beker en houdt deze onder de tap van de grote thermosfles. Vanuit mijn ooghoeken zie ik Marielle met haar rug tegen de spiegelwand leunend een slok water uit een fles nemen. Jezus, wat nu? De juryleden en madame lopen druk pratend richting theetafel. Madame schenkt twee mokken thee in, geeft ze aan de man en vrouw. Dan neemt ze beker met het kroontje op, tapt thee en met haar magere geaderde handen om de beker gevouwen, blaast ze om de vloeistof af te laten koelen. Als in trance staar ik naar haar bewegingen, niet in staat om iets te doen. Vol afschuw zie ik haar een slokje nemen, en nog een.

Madame staat stil en werpt een blik op mij. Ik kijk, genageld aan de houten vloer, angstig terug.
‘Jij,’ zegt ze, wijzend naar mij. Ik zie waarschijnlijk groen van ellende. Ze weet het! Ze weet dat ik haar zojuist heb vergiftigd! Ik!
‘Jij hebt de hoofdrol,’ gaat ze verder. Verbijsterd sla ik de andere aanwezigen gade. Wat zegt ze daar? Dan richt ik mijn blik weer op madame. Ze ziet er opeens vreemd uit. Haar ogen puilen uit en ze drukt een benige hand op haar borst.
‘Ik..ik stik,’ piept ze. De anderen snellen op haar af en proberen hulp te bieden. Iemand slaat op haar rug, een ander wrijft over haar schouders. Er komt schuim op madame’s lippen, terwijl ze hapt naar adem. Klauwende handen in het luchtledige. Dan stort ze ter aarde.
Dat was het. Daar gaat mijn hoofdrol.

Co-column geschreven door Esther Suzanna en NicoleS