Nu Nederland zondag voor de derde keer in de finale van het WK staat, gaan mijn gedachten terug naar die van 1974. Ik was toen zeven jaar, maar weet me nog wel vlagen te herinneren van de finale tegen Duitsland. Dat ik dat nog weet, heeft meer te maken met de randverschijnselen dan met het voetbal zelf. Werken jeugdherinneringen niet vaak zo? Van de daadwerkelijke gebeurtenis weet je vrijwel niets, maar des te meer van de omstandigheden waarin het gebeurde. In 1974 stonden we met ons gezin op een camping in Holten, als ik het goed heb. De groepswedstrijden zagen we op een televisie in de kantine, en misschien ook wel de kwart- en halve finales. Ik herinner me flarden van een volgepakte kantine en veel gejuich.

Of ik alle wedstrijden gezien heb, weet ik niet meer. Op die leeftijd was ik waarschijnlijk meer op het trapveldje en in de speeltuin te vinden. Ik weet van die camping ook nog de ijsjesmachine, waar na inworp van -meen ik- een kwartje een kleurig ijsje met twee stokjes tevoorschijn kwam.

Dat ik de finale nog weet, heeft te maken met het heuglijke feit dat de buren een kleurentelevisie hadden. We waren blijkbaar terug van vakantie en keken daar naar de finale. Wij beschikten slechts over een zwartwit bak, die regelmatig sneeuw te zien gaf en draaiend beeld. Ik zie nog zo mijn moeder voor me die beschaafd foeterend probeerde het beeld stil te krijgen door aan allerlei knoppen te draaien. In die tijd had je ook nog zo’n lelijke antenne op het dak, dus de beeldkwaliteit was soms ver te zoeken. Maar je wist niet beter. De kleurentelevisie bij de buren, met maar liefst twaalf voorkeurszenders die met tiptoetsen in te schakelen waren, was me toch een futuristisch ding! Ook de buren hadden natuurlijk een antenne op het dak staan, maar dat leek deze televisie niet te deren. Ik geloof dat die televisie jaren later nog is overgenomen door mijn ouders.

In 1978, ik was elf jaar, zal er niet veel bijzonders zijn gebeurd want daar herinner me vrijwel niets meer van. Er staat me nog wel iets bij van een actie die in den lande op touw werd gezet om Johan Cruyff over te halen toch mee te gaan naar Argentinië. Heette die actie niet “Trek Cruyff over de streep”? Nu ik dit schrijf, weet ik ook weer van de handmanchet van René van den Kerkhof en het ruwe spel van de Argentijnen.

De derde WK-finale van Nederland van zondag maak ik heel bewust mee. Tenminste, dat denk ik nu. Misschien schrijf ik over 32 jaar wel dat ik bijna niets meer weet van die wedstrijd. Dat heeft dan òf te maken met het feit dat er verder niets bijzonders gebeurde voor zondag òf met Alzheimer…


3 reacties

LouisP · 11 juli 2010 op 15:47

Darteldraaft,
zo heb ik ’t ook ongeveer ervaren. Mooi om te lezen..

Laatste alinea vind ik heel mooi..

groet,
Louis

Mien · 12 juli 2010 op 08:36

In 74 was het ook bloedje heet en de scheidsrechter was ook een Engelsman.
Jack Taylor. Ook niet geheel van onbesproken gedrag, gezien de Schwalbe van Hölzenbein.

Ja, het was zo heet in de zomer van 74 dat keeper Jan Jongbloed zelfs keepte in een korte broek. Voor die tijd een unicum voor keepers.

Gelukkig gaven de jaren 70 manen van onze Oranjeboys verkoeling aan hun hoofden.

En wat kopte de krant op maandag:
Duitsland heeft goud in handen, Nederland heeft goud in benen.

Schrale troost, maar o zo waar.
Viva Cruijff, Neeskens en consorten!!!

Mien (opa had in 74 ook een wk-kleurentv)

sylvia1 · 13 juli 2010 op 08:18

Wat ik leuk vind aan deze column (maar dat zal komen omdat ik ’n minder grote voetbalfan ben) is hoe je je (jeugd)herinneringen beschrijft. Wat je onthoudt, of juist niet. En het niet weten welke gebeurtenissen van nu straks in de toekomst nog herinnerd zullen worden.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder