‘Woelige baren’

Toen ik vol verwachting mijn eerste kind verwachtte moest er een naam komen.

De vader en ik wisten dat het een jongetje was want de afdruk van de echo toonde een kleine aliën, het hoofdje buiten proportioneel groot evenals het wormvormig aanhangseltje tussen de kleine pootjes.
Sorry, een foetus van een maand of vier is gewoon niet mooi, althans, ik vond de foto niet het toppunt van schoonheid.
We vonden het natuurlijk wél een wonder dat wij zoiets samen gemaakt hadden.

Tijdens de spannende periode die volgde passeerden vele namen de revue. Samen met je medemaker een eerste, gewenste, zwangerschap beleven is onvergelijkbaar met welke ervaring dan ook. Het creëert een band tussen beide ouders die nooit meer verbroken kan worden.
Vader is Frans. Samen hebben we enkele jaren in Frankrijk gewoond voordat we naar Nederland kwamen dus Nederlandse namen als Willem, Kees of Niels hadden niet onze voorkeur. De namen die hij voorstelde, Emanuel, Dominique of Jean-Claude, waren een garantie, verzekerde ik hem, om onze eerstgeborene het leven als schoolganger lastig te maken.
‘Hé, Jean-kloot, je doet geen kloot!’ of ‘Emanuelle is een meisjesnaam, homo!’.

In de laatste maand – waar ik mij voortbewoog met één hand onder mijn gigantische buik en de andere steunend in de rug om mezelf in balans te houden zonder om te flikkeren – snuffelde ik door mijn oude boeken en stuitte op mijn stukgelezen favoriet.

‘Alleen op de wereld’ – Het jongetje dat te vondeling wordt gelegd, opgroeit bij een echtpaar en vanwege de ‘crisis’ op achtjarige leeftijd wordt meegegeven aan een reizende Italiaanse artiest. Vitalis met zijn gedresseerde dieren, het aapje Joli-Coeur en drie honden, Capi, Dolce en Zerbino. Samen trekken ze door Frankrijk en Vitales leert hem lezen, schrijven én muziek maken.
Ondanks alle drama en verdriet in het verhaal deden alle avonturen en het mooie einde mij als jong meisje dromen.

Rémy zou het worden.
——
Zittend op de baarkruk met vader achter mij en zijn handen om mijn buik gevouwen – hem de illusie gevend dat hij meehielp met persen – moedigde de vroedvrouw me aan.
‘Kom, ga door, je doet het super’, zei ze zittend op haar knieën voor mij.
‘Nee!’, gilde ik opeens tussen twee persweeën in.
‘Jawél, dit kan jij. Het gaat goed!’ en ze kroop nog wat dichterbij en riep enthousiast ‘ik zie het kruintje al!’.
‘Nee, dat is het niet’, kreunde ik, ‘Rémy kan niet!’
‘Waarom niet?’, riepen vader en vroedvrouw in koor.
‘Zijn vader heet Martín!’

‘Nu nog een naam’, zuchtte vader een uur later, toen onze zoon in mijn armen lag.
Ik keek in de grote blauwe kijkers van ons prachtige jongetje en zag dat het Mike was.

Mike werd het.

Gelukkig dat het registreren van een naam pas na de geboorte plaatsvindt, anders had onze zoon door het leven gemoeten als een alcoholische versnapering.