Wonderbare genezing

Aan de overzijde van mijn straat is er een klein winkeltje. Mijn
overbuurman die dat winkeltje openhoudt kwam mij zojuist een bak bier
kado doen uit dankbaarheid omdat ik zijn vrouw genezen heb. Gisteren kwam hij even goeiedag zeggen en zei dat zijn vrouw erge pijn
had en hij is zo naïef en goedgelovig dat hij denkt dat een blanke man
zeker kan helpen.
Ik zei hem dat hij zijn vrouw naar mij moest brengen.
Dan kwam hij terug met zijn vrouw.

Ik vroeg haar waar zij pijn had. In mijn benen, armen en mijn maag, zei
ze. Mijn diagnose was : dat zijn hitte krampen, want dat mens staat de
hele dag onder de tropische zon om groenten te verkopen, en drinkt niet
genoeg water, dus ik gaf haar een liter water waarin ik een lepel zout
had opgelost en vermengd met sinaasappelsap.
Ik zei haar dat zij die hele liter dadelijk moest op drinken.
Dat kostte haar wel wat moeite, maar uiteindelijk had zij die hele liter
gezouten en met orange juice vermengd water opgedronken.

Daarna, om het psychologisch effect te verhogen, nam ik haar handen in
mijn handen, en ik zei dat ze haar ogen moest sluiten en denken aan
genezing, want ik zou even de magie van de blanke man toepassen. Ik zei
in het Latijn op een plechtige toon het gedicht van Horatius op dat ik
nog altijd uit het hoofd ken van toen ik op het jezuïetencollege was :

Exegi monumentum aere perennius
Regalique situ pyramidum altius,
Quod non imber edax, non aquilo impotens
Possit diruere aut innumerabilis
Annorum series et fuga temporum.
Non omnis moriar multaque pars mei
Vitabit Libitinam

Wel, het effect was dat vandaag die man mij een bak bier bracht en mij
zei dat ik een wonderbare genezer ben want zijn vrouw loopt weer rond
zoals een jong kuiken.

Nu hoop ik maar dat er hier morgen geen hopen mensen staan aan te
schuiven om door mij behandeld te worden, want zo’n wonderbare genezing
wordt natuurlijk doorverteld…

En wie denkt dat het gebruik van ‘blanke man’ racistisch is, moet even naar hier komen, want blanken zijn hier op alle gebied tweederangsburgers zonder veel rechten. Wij worden ‘bleekscheten’ (bule in het Indonesisch) genoemd, en worden beschouwd als wandelende geldbeugels.