‘Wat is er aan de hand, meisje?’
Ze zit op de stoep zachtjes te huilen. In elkaar gedoken met haar handjes voor het gezicht. Een jaar of acht oud. Ik ga naast haar zitten, geef een zakdoek en leg mijn arm om de schokkende schoudertjes.
‘Kan ik je helpen? Heb je verdriet?’
Als ze mij aankijkt, schrik ik. Een grote rode plek hangt als een misplaatst sieraad op haar linkerwang. Haar onderarmpjes vertonen reeds verkleurde hematomen.

‘Wat is er gebeurd? Ben je gevallen?’
Het meisje schudt haar hoofd en hakkelt bijna onhoorbaar.
‘Pappa en mamma hebben ruzie. Heel erg. Pappa was zo aan het schreeuwen dat mamma moest huilen.’
Ik moet mijn uiterste best doen om haar door het snikken heen te verstaan. Mijn hand strijkt voorzichtig door haar haar. Ondertussen kijk ik of er iemand bij dit meisje hoort. Een ouder, een oppas, iemand. Niemand.

‘Ach lieverd. Alle pappa’s en mamma’s hebben wel eens ruzie. Ben je geschrokken? En toen gevallen?’
Weer schudt ze haar hoofd, de bruine krullen vastgeplakt aan haar gezicht.
‘Ik wilde mamma helpen, zodat ze niet meer hoefde te huilen. Pappa is altijd boos.’
Haar lijfje schokt in het ritme van de woorden.
‘En toen, en toen …  toen heeft pappa mij weer geslagen. Heel hard. Dahat doet hij altijd als hij boos ihis.’

Ik neem het nu heftig huilende meisje in mijn armen en wieg haar: ‘Stil maar, lieverd. Het komt goed. Het komt goed.’
Zo zitten we samen een tijdje op de stoep. Zwijgend, huilend en troostend. Als ik mijn ogen open is ze weg. Verdwenen. Het zakdoekje ligt als stil bewijs naast mij. Ik raap het op en loop naar huis. Daar aangekomen zie ik in de spiegel een klein meisje in een volwassen lijf.
De blauwe plekken zijn verdwenen, maar nog niet genezen.

 

 


Nachtzuster

Ik doe iets aan jouw pijn.

21 reacties

troubadour · 20 november 2014 op 08:15

Ach laat ze maar blijven, een paar blauwe plekken. Schenk je anderen een motief om jou eens te wiegen. Wat een prachtige en roerende vertaling van de opdracht!

Lianne · 20 november 2014 op 08:35

Mooi!

Mien · 20 november 2014 op 09:05

:yes:

Meralixe · 20 november 2014 op 09:18

😥
Moedig dat je schrijft over dergelijke inderdaad nooit weg ebbende ervaringen.
En toch durf ik het aan kritiek te geven.
Misschien wel mede door die beperking van 300 woorden komt de verhaallijn een beetje geforceerd over. De titel verwijst naar een kinderspelletje dat er verder niets toe doet. (denk ik)
De ontmoeting met het kind… Daarna kom je thuis en ontmoet je jezelf in de spiegel. Waar je even tevoren was en om welke reden je even te voren aan die trauma’s dacht wordt hier niet vermeld.

Ander scenario: Titel: Verjaardag. (van de vader) De wekker loopt af en je blijft nog even liggen alvorens aan de nieuwe dag te beginnen. Even later kom je op de badkamer… Dit zou alvast een omgeving en een tijdsstip kunnen zijn waar dergelijke gedachten zich verzamelen.
Hm …. straf mij maar af hoor! Het blijft een mooie bijdrage aan de uitdaging. :yes:

    Mien · 20 november 2014 op 09:42

    Aan afstraffen doen we niet hier op ColumnX. Vreemd ook om dit onder deze column te zetten. Waarschijnlijk leuk bedoeld, maar in deze misplaatst. Ik vraag me serieus af of je deze column goed gelezen hebt. Juist door de verhulling die in de column schuilt krijgt de column net dat extra stukje spanning. Legt niet alles bloot. Stelt me als lezer vragen. Die hoeven wat mij betreft niet beantwoord te worden. Je kan als lezer het plaatje juist prima zelf invullen. De zakdoek vind ik goed gevonden. De verbinding zit in de zakdoek die achterblijft. Het verwijst naar kinderspel. Verstoppertje spelen. En naar troost. Niemand zeggen hoor! 😉

trawant · 20 november 2014 op 11:00

Voorbij maar nooit over.
Een mooie en tedere invulling van de uitdaging, zuster.

Dees · 20 november 2014 op 11:03

Het is lastig om commentaar te geven op een schrijven dat persoonlijk overkomt en gevoelig kan liggen. Want je kunt empathie de voorrang geven en meeleven, of je kunt het schrijven zelf onder de loep leggen. En als je het laatste doet lijkt het kil.

Maar het is wel een site voor schrijven en lezen.

Ik lees dit stukje meer als een coming out, dan als een handpalmverhaal. Al vanaf het begin weet ik dat de ik-persoon en het kleine meisje een en dezelfde zullen zijn. Op zich niet erg, maar door haar abrupte verschijnen en verdwijnen – zonder verdere uitdieping – voel ik er weinig bij. Wel met de eindpersoon, maar dat is meer vanuit inleving dan vanuit het verhaal.

Als verhaal vind ik het om die reden minder geslaagd. Maar de moed om over zoiets te schrijven verdient zeker een compliment

SIMBA · 20 november 2014 op 11:54

Mooi, pakkend geschreven……..

Spencer · 20 november 2014 op 12:21

:rain: :cloudy: :sun: :rose:

evil-ine · 20 november 2014 op 12:42

Ik werd als een zuignap door je verhaal getrokken. Lief, kwetsbaar, ook ergens keihard, pakkende dialoog, enz enz…

Vind het juist interessant om een stuk te lezen waarin niet alles wordt uitgelegd, dat je hier dus niet uitlegt waardoor en hoe die herinnering naar boven komt. Dat prikkelt de fantasie, mysterie. Knap gedaan!

pally · 20 november 2014 op 12:54

Ik kon er in mee, Nachtzuster. In de manier waarop je het vertelt ook. Ik verwachtte dat een echt meisje de herinnering bij jou wakker zou maken. Maar deze oplossing vind ik goed gevonden. En inhoudelijk, ja scherpe krassen in je ziel helen nooit meer…

Dapper om hier over te schrijven!

Nachtzuster · 20 november 2014 op 20:15

Dank voor jullie fijne reacties!
@troubadour: Ach, het wieg-element ben ik inmiddels wel ontgroeit. 😉 Lieve reactie, waarvoor dank.
@Lianne: Dank je wel.
@Mien: Thanks, ook voor je toelichting later.
@Meralixe: Een ieder vult de uitdaging in naar eigen behoefte. En dat is ook goed. Ik kan mij voorstellen dat het wat te vaag voor jou is. Niks mis mee.
@trawant: Altijd tof een reactie van jou te krijgen.
@Dees: Dank voor je uitgebreide reactie. Ik begrijp dat het oppervlakkig aandoet en afstandelijk over kan komen. Vond het ook wel lastig om deze uitdaging vorm te geven.
@SIMBA: Dank. Fijn je weer te ontmoeten hier.
@Spencer: Ja, na regen komt zeker mooi weer. Leuk, die bloem. Thnx!
@evil-ine: Mooie, lieve reactie! Fijn, dank je wel!
@Pally: Leuk om te lezen dat jij een andere wending had verwacht dan Dees. Dank voor je reactie.

Het bleek toch lastig om een compacte column te schrijven waar voldoende gevoelens/ gedachtes genoeg ruimte krijgen.
Voor mij is het een goede oefening om in 300 woorden de kern proberen te raken waar het omdraait. Leuk en leerzaam, zo’n uitdaging!

Ferrara · 20 november 2014 op 23:06

Nachtzuster, je verhaal heeft me geraakt. Ik was na het lezen van jouw verhaal bijna blij met de bravo roepende vader op afstand.

Nachtzuster · 20 november 2014 op 23:36

Ferrara, ja, die vaders maken wat los hier, hè? Ieder huis…..enfin, je kent het wel. Dank je wel.

Yfs · 21 november 2014 op 21:23

Wat goed om weer iets van jouw hand te lezen Nachtzuster, hoewel je ons al eerder verraste met een kleintje! Met het onderwerp wat je hebt gekozen ben je meteen in het diepe gedoken vanaf de hoogste duikplank. Dat je dat gelukt is in slechts vier alinea’s vind ik erg knap. Het woord “hematomen” verraadt een beetje je medische achtergrond. 😉

Heel bijzonder hoe je de enorme impact van het verdriet hebt laten zien via een via een jongere versie van een oudere jou! De titel vind ik ook heel treffend en origineel gevonden. Respect! :rose:

Nachtzuster · 21 november 2014 op 23:29

Wat een mooie, lieve reactie, Yfs! Dank! Wanneer mogen we jou weer eens lezen hier? En dan met een column, hè. 😉

schrijfersveer · 22 november 2014 op 14:39

:yes: :heart: :rose:

en laat je wel af en toe wiegen – daar is iemand nooit te oud voor.

Sagita · 24 november 2014 op 12:41

De titel dekt heel mooi de lading! Verder sluit ik me aan bij wat Dees al schrijft. Het onderwerp vraagt om meer woorden, maar ik vind wel dat je het litteken dat mensen soms met zich meedragen goed zichtbaar maakt.

TutopdeHak · 26 november 2014 op 12:23

:yes:

Nachtzuster · 26 november 2014 op 19:56

Dank voor deze fijne reacties achteraf! :-*

Geef een reactie

Avatar plaatshouder