Zandkasteelzitten

Tijdens mijn allereerste vakantie ben ik gestoken door een bij. Niet zomaar een bij. Nee, door de man van de koningin, de koning. De hele vakantie loop ik met een dikke hand in een mitella. “Hallelujah!”, is wat ik roep. Katholiek opgevoed. “Kut!”, zit daar niet ingebakken. Zou de hand van God ooit gestoken zijn? En wat riep hij dan? Zeker geen “halleluja”. Eerder “hallelunee!”. Hoewel? Dat komt dichtbij Islam. Klinkt best Arabisch, hallelunee!.

Ik ben vier jaar en het is herfstvakantie. Maar in de herfst zijn er toch geen bijen? Jawel hoor. Op zolder, in een klein gaatje van een plafondbalk. Eigenlijk de woning van een houtworm. Een mobiele woning. Hij vreet zich de hele zolder. Muizen zitten ook op zolder. Of die vakantie vieren? De laatste muis die ik daar gezien heb vertelt het niet na. Gestikt in een heel klein broodje pindakaas. Snoepkont.

Enfin, wat doe ik tijdens mijn eerste vakantie met dikke hand in mitella? Niet met water spelen, niet met zand. En dat op het Noordzeestrand. Gelukkig waait de wind uit het Oosten. Kwallen vieren feest. Het is bloedje heet. Net als nu in 2018. Alsof de duvel ermee speelt, ik ben weer gestoken. Niet in mijn hand. Waar dan wel? In mijn sterretje. Ja, echt. Op het naaktstrand.

Ik mag niet krabben van de dokter. En mijn kont in een mitella hangen, dat is ook geen porem. Het lijkt verrekte veel op een luier. Als volwassene op het naaktstrand of in de duinen bij Oostkapelle rond banjeren in iets dat op een luier lijkt, dat is pas vragen om problemen. Dus zit ik de hele dag met mijn kont op een zandkasteel. Dat het lang mag duren voordat het vloed wordt. Zandkasteelzitten. Heerlijk. Straks spoelen de golven mijn edele delen. Schandknaap die ik ben.