Zeepje

Het onderwijs in? Na drie alcoholische tropenjaren? Op verkeerde momenten, in verkeerde omstandigheden de verkeerde vragen én keuzes! Al tijdens stages kreeg je chronisch dauwworm op curieuze plekken. Wanneer je die deerniswekkende ‘collegae’ maar rook sloeg het noodlot toe. Gevoelsarm voetvolk. Rondstinkend omdat deo bij het Albert Heijnen steevast werd overgeslagen. Je bakkes schrobben bij de dagopening was hen absoluut vreemd. Jezus, wat meurden die lui uit hun straatje. Arme kinderen. Sommigen, excuses vélen, waren ook nog getrouwd. Met elkaar! Werkten ze samen binnen één en dezelfde organisatie voor moeilijk lerende leerkrachten. Konden ze s’ avonds nog door-‘communiceren’ en -neuzelen over Diederik-Jan, Maarten-Alexander en Bobbejan-Jurgen. Nu alleen weggelegd voor lesbiennes want mannen werken ook maar niet meer in het onderwijs.

Die lamstralen moesten mijn lesjes tegen het licht houden en beoordelen. Er is er nooit een als onvoldoende bestempeld. Zinvolle keuze. Anders was ter plekke die humorloze Down-smile van hun bek geramd! De kleding? Belachelijke kleurencombies, verkeerde spencers, ranzige rokjes en verfomfaaide jurkjes zonder belijning. Die libidoloze schaamdames misten toch elke contour. Verder kringloop- colbertjes en truttruitjes. ‘s Avonds clandestien bijeengegraaid uit, aan de straat staande, kledingzakken. Kortom, geheel uit de mode geraakt treurvolk. Met hun schoeisel zou je Jezus niet eens op kruistocht sturen. Sandalen! Dat nodigt uit tot wurging voor het schoolbord. En altijd weer een hernia-rugzakje.

Hoogtepunt van het schooljaar: de Onderwijstentoonstelling. Waar kuddes van die gehandicapten rondspookten. Kilo’s papier meezeulend alleen omdat het voor noppes was. Godallemachtig, wat een tinefzooi. Takkewijven en potloodventers. Zet er zes bij elkaar en de gelijkenis aan een psychiatrische instelling drong zich onstuimig aan je op. Je complete darmflora ontregeld wanneer je van doen had met zulke onnozele betweters. Sommige collega’s, áltijd ongetrouwd en zónder relatie, vond ik wel erg veel van ‘hun’ kinderen houden. De ware pedofiel leek een klas vol snoepgoed te verkiezen. Zoiets.
Door omstandigheden was ik in een schimmig vér verleden, ik probeer alles minzaam te verdringen, ooit werkzaam op zo’n riolerende basisschool. Onvergeeflijk!

Kwam er zo’n zeurende zuurstok een boekwerkje bij me ophalen. Mijn buurman, toen de wijsneus vertrokken was: “Nou, die heeft het zwarte garen ook niet uitgevonden!” Rake typering! Met die buur kon je tenminste lachen, gewenste seksueel getinte teksten oprispen én zinvol zuipen. Over dorstige drinkgelagen gesproken. De opleiding was zwaar maar rijkelijke gelardeerd met heilzame promillagefeesten. Kwestie van bij jezelf blijven. We fêteerden onszelf na het binnenslepen van de bevoegdheid op het zoveelste amusante verblijf op Ameland. Nu veeg ik met dat papiertje m’n reet af. Toen leek het de garantie op voorspoed en geluk. Hoe dom kon je zijn. Op het Waddeneiland kregen ze telkens wroeging ons vanaf de boot te hebben toegelaten. Wat zich er precies afspeelde heb ik vooral van horen zeggen. We schijnen ons er extreem schandalig te hebben misdragen. Waardige opvoeders dus.

Een medestudente, krap bij kas, tegen een ober: “Heeft u ook een kindermenuutje?” Ze keerde nog dezelfde avond alleen huiswaarts. De reden had iets met mij te maken, herinner ik me vaagjes. En niets met kipnuggets plus wat prullaria.
Men vraagt wel eens: “Mis je nu die beroepsgenoten niet?” Nou nee. Ik krijg liever een scootmobiel uitgereikt dan dat ik ooit nog een lerarenkamer binnenschuif. De gelijkenis met de aula van een uitvaartcentrum is me te heftig. Jarenlang bij kinderen en opvoeders (…) thuis de populairste en dat was nu nét het meest verontrustende. Geef cabaretesk les, creëer structuur en rust, zing dat het een lieve lust is en wees vooral jezelf. Resultaat: je wordt op het gladde schild gehesen. “Meester Jaap, ik droom ’s nachts van je” of “Bij jou in de klas is het leuker dan thuis!” Zielige lievelingen.

Aan het eind van het schooljaar sloop je met dozen vol cadeaus de gevangenis uit. Humor: je mede-vakidioten, zonder énig inzicht in welk didactisch principe dan ook, toonden trots 1 flesje slurpwijn. Of een uiterst bruikbaar zeepje. Dat ze thuis hongerig consumeerden. Gestoorde non-creatievelingen met hun knip- en prutswerkjes, tyfustoetsjes en verschraalde woordenschat. Uitzichtloos lijden voor leerlingen dus. Buurman’s oplossing: euthanaseren dat zwakke zaad! Cremeren en begraven, zekerheid voor alles!”