Zéér vertrouwelijk

“Heb je zijn piemel al gezien?”
“Vroeg je dat?” probeer ik zo neutraal mogelijk te reageren. Ik houd angstvallig m`n gezicht in de plooi.
Samen zitten we in ons knutselkamertje. Zij achter haar naaimachine en ik achter een homp klei dat al een beetje op een deftige dame begint te lijken. Ze is veertien, m`n dochter en heel erg druk met de verkering van haar allerbeste vriendin.
“Ze ‘hebben’ nu al een half jaar”zucht ze.
Ik proef lichte jaloezie en een tikje lijdzaamheid.
Even moet ze het veld ruimen voor de eerste liefde van haar allerbeste maatje.
En dat valt niet mee als je al vanaf de peuterschool lief en leed deelt.
“En?”vraag ik nieuwsgierig.
“Wat?”
“Nou, hád ze `m al gezien?”
“Ja”, knikt ze “en toen vroeg ik of het een grote was.”
Nu is het gniffelen geblazen en ook ik houd het niet meer.We gieren beide van het lachen.

Dit soort vertrouwelijkheden met mijn moeder delen? Voor mij onvoorstelbaar!
Jammer eigenlijk.
Eén voorvalletje dat in mijn geheugen gegrift staat.
Ik was ongeveer even oud als m`n dochter nu.
`s Morgens op het toilet ontdek ik dat m`n tampon muurvast zit.
Hoe ik ook aan het koordje ruk, geen beweging in te krijgen.
In paniek roep ik m`n moeder.
Ze kijkt om het hoekje van de wc deur.
“Dat krijg je er van als je die rommel gebruikt”bijt ze me toe.
Het is een genante situatie, zowel voor haar als voor mij.
Uiteindelijk heb ik zelf, het ding, volledig uit elkaar, eruit weten te wurmen.

Er is geen woord meer over gewisseld.

Eergisteren riep mijn dochter míj in paniek.
Met haar naakte onderlijf staat ze met één been op het krukje in de badkamer.
In haar rechterhand, de tampon die ze heeft proberen in te brengen.
Met een trieste blik zegt ze: “het lukt écht niet mam, je moet me helpen.”

Met de knieën omhoog ligt ze op bed.
“Ontspannen meisje”, zeg ik, terwijl zíj een traantje wegpinkt van de spanning.
Een heel intiem moment tussen moeder en dochter is het, als ik héél voorzichtig het allerkleinste minitamponnetje bij haar naar binnen druk.
Een diepe zucht.
”Zo, nu kan ik morgen toch mee zwemmen”zucht ze opgelucht.

Het zijn onvergetelijke moeder/dochter momenten.

Ze ontroeren me, telkens weer.