Zeilen: à deux

[i]“Waar komt de wind vandaan?”[/i] Dat vraagt de instructrice op gezette tijden. Mijn bootgenoten reageren al niet eens meer op mijn gemompel wanneer zij die vraag stelt. Zij kijken naar de windvaan in de top van de mast, naar bomen en struiken langs de kant en letten op de rimpelingen in het water want zoveel hebben zij inmiddels al geleerd. Net zoals ik zelf geleerd heb trouwens, van dezelfde instructrice ook, maar mijn antwoord op de vraag luidt steevast onverstaanbaar anders. [i]“Waar komt de wind vandaan?”[/i] Belangrijk om te weten wanneer je zeilt. Ik zou me voor kunnen stellen dat het ooit instinct wordt. In de wetenschap dat je koers voor een groot deel afhangt van omstandigheden, zal een koersend iemand zich voortdurend op de hoogte willen stellen van de omstandigheden waarin hij verkeert. Bij het zeilen leer je spelen met die omstandigheden. De ene keer pas je je aan, een andere keer zet je de situatie juist naar je hand en in een enkel geval geef je je aan de omstandigheden over.

[i]“Waar komt de wind vandaan?”[/i] Een onschuldig zinnetje. Zo lijkt het tenminste. Voor mij echter is die zin onlosmakelijk verbonden aan het gedicht [i]À deux[/i] van Hans Andreus. De grenzeloze verwondering van een man over de vrouw onder hem en die uiteindelijk niet verder komt dan zich te voegen naar de omstandigheden waarin zij samen, [i]à deux[/i], verkeren. Misschien wel spelenderwijs. Want te strijden tegen één van de omstandige elementen is nu eenmaal onbegonnen werk. De ene keer pas je je aan, een andere keer lukt het om de situatie naar je hand te zetten en soms rest je niets anders dan je er aan over te geven.

[i]“Waar komt de wind vandaan?”[/i] is nogmaals de vraag van de zeilinstructrice. “De wind is wild vandaag, er waait vannacht een blinde hete wilde wind” is wat ik ten leste luid en duidelijk antwoord in plaats van mompel. Het gedicht ken ik sinds ik het voor het eerst las uit mijn blote hoofd. Voor een gelegenheid waarbij er meer bloot zou zijn dan alleen het hoofd en de omstandigheden zich daarvoor zouden lenen. Maar dit is natuurlijk niet die gelegenheid en de instructrice kijkt me dan ook verbaasd aan. Terwijl ik het roer iets bijdraai voeg ik er aan toe dat het om een zin uit een favoriet gedicht gaat, me zo aanpassend aan de omstandigheden. Een andere keer misschien, [i]à deux[/i], oploevend aan een scherpe, hete, wilde wind die ik dan onmiskenbaar naar mijn hand zal trachten te zetten.