Zelf scannen deel 2 (slot)

Het scanavontuur gaat van start. Ik hou de bonuskaart voor een raampje en één van de scanapparaten licht op. Die is voor mij. Mijn neiging tot smetvrees steekt even de kop op. Weer een apparaat erbij dat die dag al door vele handen is gegaan. Ik moet eerst al de winkelwagen vastpakken, waarvan de handgreep vaak nog warm en kleverig aanvoelt. Het scheelt aan de andere kant dat de boodschappen niet door de handen van een verkouden kassameisje hoeven, net zomin als mijn bonuskaart. Hoeveel bacteriën zullen er inmiddels op die kaart zitten? Fijne bonus. Het scannen zelf is leuk. Ik heb geoefend onder begeleiding van mijn echtgenoot, die deze kunst al langer beheerst. Als een laserpistool hou je het scanapparaat iets op afstand van het artikel en mikt op de streepjescode. De rode laserstraal verandert in een groene en er klinkt een piepje. Gescoord! Ik moet wel mijn kop erbij houden. Stel je voor dat ik gecontroleerd word bij het afrekenen, en niet alles op de bon staat. Of dat ik na het scannen alsnog, uit gewoonte, in de rij bij de kassa ga staan.

Het vergt enige organisatie om de tas meteen in de goede volgorde in te pakken. De zware dingen het liefst eerst, en de kwetsbare dingen als laatste bovenop. Dat past niet helemaal bij de route die ik gewend ben door de supermarkt te lopen. Mijn man is daar makkelijker in. Hij zet rustig een tree frisdrank bovenop de eieren, zag ik tijdens mijn scanles. Ik had dit liever niet geweten.

Een voordeel van zelf scannen is dat ik het pak inlegkruisjes direct in de tas kan verbergen. Ik hoef geen intieme, en dus genante, spullen meer op de kassaband te leggen, net als er een mannelijke collega achter me staat.

Het afrekenen bij de automaat gaat zowaar goed. Er is niemand voor me, en achter me is het ook leeg. Opgelucht en trots knal ik vervolgens tegen het poortje bij de uitgang. Ook hier moet eerst iets gescand worden. Als het elektronische oog de streepjescode op de bon laat piepen, zwaait deze laatste hindernis open.

Blij kijk ik naar de rijen bij de kassa. Daar ben ik mooi vanaf. Het wachten op je beurt en het gehaaste inpakken. Toch voel ik ook even een zweem van heimwee. Dat aardige kassameisje dat me geen fijne avond meer wenst. Niet meer gluren naar wat anderen op de band leggen. Hoeveel flessen drank er bij hun opwarmmaaltijd liggen. Of je verwonderen over de combinatie van 12 rollen wc papier en een pak hamburgers. En wat gebeurt er met de banen van de kassamedewerkers, als steeds meer mensen kiezen voor zelf scannen?

Ik heb me toch weer laten verleiden tot het gemak van een nieuwe ontwikkeling, ondanks mijn principiële bezwaren. Met gemengde gevoelens verlaat ik de supermarkt. Een jongetje vraagt of ik superdieren heb. Ik heb geen idee wat dat zijn.