Het voorstel voor een boerkaverbod maakt mij verdrietig.
Eerst worden vrouwen, door man of cultuur, gedwongen zich te verbergen onder een doek. Niemand mag hun schoonheid zien, hun huid mag geen wind en zon voelen. Het is alsof ze er niet mogen zijn.
Ik wist het al toen ik na het tweede gesprek, teruglopend naar mijn auto, een brok in mijn keel wegslikte. Het was drukkend warm, een tropische zomerdag. De hoopvolle tinteling die ik sinds het eerste gesprek had gevoeld was verdwenen. Ik wilde nog niet helemaal opgeven, maar mijn stroperige benen wisten wel beter.
Het scanavontuur gaat van start. Ik hou de bonuskaart voor een raampje en één van de scanapparaten licht op. Die is voor mij. Mijn neiging tot smetvrees steekt even de kop op. Weer een apparaat erbij dat die dag al door vele handen is gegaan. Ik moet eerst al de winkelwagen vastpakken, waarvan de handgreep vaak nog warm en kleverig aanvoelt. Het scheelt aan de andere kant dat de boodschappen niet door de handen van een verkouden kassameisje hoeven, net zomin als mijn bonuskaart. Hoeveel bacteriën zullen er inmiddels op die kaart zitten? Fijne bonus.
Op een vrijdagmiddag, de werkstress achter me latend, denk ik even op mijn gemak wat weekendboodschapjes te doen. Goedgehumeurd pak ik een winkelwagen, eentje zonder lege koffiebekers en groenteafval.
IK BEN FLEXITARIER. Sinds een aantal weken kom ik deze kreet in hoofdletters in allerlei kranten tegen. Eronder staat: Omdat ik gezond en verantwoord wil eten.
