Sollicitatie

Ik wist het al toen ik na het tweede gesprek, teruglopend naar mijn auto, een brok in mijn keel wegslikte. Het was drukkend warm, een tropische zomerdag. De hoopvolle tinteling die ik sinds het eerste gesprek had gevoeld was verdwenen. Ik wilde nog niet helemaal opgeven, maar mijn stroperige benen wisten wel beter. Het ging zo goed in het begin van het gesprek. Ik wist met vaste hand van mijn kopje thee te drinken en vertelde wat over mezelf.
‘Mijn collega’s vonden je erg zenuwachtig tijdens het eerste gesprek. Mij was het niet zo opgevallen.’ Wat?!
‘Was je zenuwachtig?’ Hoe stel ik een sollicitant op zijn gemak.
‘Dat viel wel mee. Nou ja, het is wel een sollicitatiegesprek natuurlijk. Maar ik lig er niet wakker van,’ glimlachte ik koeltjes. De verwijdering had ingezet.

Het commissielid links van me ging er eens goed voor zitten. Er kwam een spervuur van ‘wat als’. ‘Wat als iemand helemaal niet meewerkt. Heb je dat al eens meegemaakt. Nee? Nooit? Wat zou je doen? En als dat niet helpt, wat doe je dan? Nee, zonder met iemand te overleggen. Echt nooit meegemaakt? ‘ Ik zag de man, die bij dertig graden met een dik visgraatcolbert aan was binnengekomen, veranderen in een rat. Snuffelend met zijn trillende snorharen bekeek hij me met toegeknepen ogen. ‘Sla je wel eens met je vuist op tafel tijdens een overleg? Nooit? Echt niet? ’ De val klapte dicht: ‘Ben je betrouwbaar?’ ‘Ja.’ ‘Weet je werkgever dat je aan het solliciteren bent?’ ‘Nee.’

De hagedis aan mijn andere zijde kwam met een aantal leuke cases. Ik gaf precies de verkeerde antwoorden. ‘Nee, als een arts mij adviseert om geen contact op te nemen met een zieke werknemer, dan doe ik dat even niet.’ Misschien lag de persoon wel met een psychose op de PAAZ, wist ik veel. Fout, helemaal fout. Zieke werknemers moet je direct bellen om afspraken over werkhervatting mee te maken, het staat in alle handboeken. ‘Echt niet? Zeker weten?’ Standvastig was ik in ieder geval wel.

Na drie dagen wachten kwam het verlossende telefoontje. Ze betwijfelden of ik wel strijdbaar genoeg was. Ik had veel kennis, dat dan weer wel. Blijkbaar had ik niet alles fout beantwoord. Maar ze dachten dat ik te dienstverlenend was voor de functie.

Ben ik zo’n sufferd? Moet ik me nu meer als een rat gaan opstellen? Ondertussen haal ik toch opgelucht adem. Wie weet wat me bespaard blijft. Mijn huidige werkplek lijkt me ineens heel vertrouwd, dierbaar zelfs. Hier hoef ik niet met mijn vuist op tafel te slaan, ik mag gewoon lekker mezelf zijn en zonder machtsvertoon mijn mening geven. De jaarlijkse barbecue is weer heel gemoedelijk. De vacatures in de krant sla ik voorlopig maar even over, bedenk ik, terwijl een collega me nog een kippenboutje aanreikt. Zijn gezicht vriendelijk rimpelend als een zeehondje.