Op een vrijdagmiddag, de werkstress achter me latend, denk ik even op mijn gemak wat weekendboodschapjes te doen. Goedgehumeurd pak ik een winkelwagen, eentje zonder lege koffiebekers en groenteafval. De rondgang door de supermarkt blijkt weer eens een hele opgave. Drommen mensen blokkeren de gangpaden. Het is onmogelijk bij de paprika’s te komen, er zijn nog 5 wachtenden voor me. Een oude vrouw neemt de tijd om in alle exemplaren te knijpen met haar vlekkerige handen met lange, zwartgerande nagels. Ik neem wel een voorverpakte. Is ook nog een biologische, of is dat tegenwoordig juist weer ongezond, vanwege het risico op de EHEC-bacterie?

De gesloten koelingen maken het er niet gemakkelijker op. Voordat je een beker rijstepap te pakken hebt moet je eerst je vinger in het gat van het deurtje zien te steken, of een plek voor een openstaand deurtje weten te veroveren. Onhandig buk ik in een vrijgekomen plaats snel naar een lage plank en reik ver achter in de kast, waar nog een paar bekers staan. Met verhitte wangen wurm ik me weer omhoog. Ook hier drommen de klanten samen en versperren de weg met hun dikke achtersten en volgeladen karren.

Ik zie het maar als een oefening in geduld. Ik heb de tijd, het is immers weekend. Na alle artikelen van mijn lijstje te hebben bemachtigd (behalve het laatste boulogne brood dat vlak voor me is weggegrist), sluit ik achter een lange rij aan. De bordjes met de tekst ‘is de rij langer dan 3, dan openen wij voor u een kassa erbij’ zijn allang verdwenen. Verlangend kijk ik naar de vele zelfscan betaalautomaten, waar een paar eenzame klanten op hun gemak afrekenen. Dat zou ik ook wel willen. Alleen weet ik niet hoe dat moet en ben bang stomme fouten te maken, als ik het probeer. Ook scan ik niet zelf uit solidariteit met de kassamedewerkers, die hun banen zullen zien verdwijnen bij de opkomst van zelfscanners.

Eindelijk kan ik mijn tas inpakken, in een veel langzamer tempo dan dat van het kassameisje, dat de boodschappen razendsnel langs haar scanner laat piepen. Mijn spullen hopen zich op, de rijstepapbeker dreigt te worden geplet tussen de wortels en aardappelen. De klant na mij is al aan de beurt en kijkt ongeduldig mijn kant op, ik sta in de weg. Hier word ik opstandig van. Ik ben toch echt niet de traagste. Moet dan alles in deze maatschappij in de hoogste versnelling?

Ik ben het zat. Ik ga voortaan zelf scannen.


8 reacties

phoebe · 15 juni 2011 op 12:07

Oh inderdaad, van die mensen die midden in het pad even rustig gaan bedenken wat ze moeten hebben.. zelfscannen is super makkelijk! Ik doe niet meer anders!

Chris · 15 juni 2011 op 12:15

Erg leuk geschreven. De inhoud is weliswaar wat deprimerend, zo van: “if you can’t beat them, join them.” Als iedereen dat doet ( en iedereen doet dat) komen we natuurlijk nooit een stap verder. Mooier is: “if you can’t beat them, change the game” of “make a new set of rules”, zeg maar zoals Boukje.

Maar goed, zo lang het nog leuke columns oplevert, hebben we tenminste nog een pleister op de wonde. Ik bven benieuwd naar deel 2 en eigenlijk sowieso naar hoeveel delen er nog zullen volgen.

Chris · 15 juni 2011 op 12:18

Geweldig, mensen die ook in de supermarkt rustig de tijd nemen en zich niet gek laten maken door al dat gejaag om hen heen.

Dees · 15 juni 2011 op 12:32

Ooit kwam hier op CX de roep om een separate supermarktrubriek. Maar ik zie ze nog maar zelden. Leuk dat je hem weer leven in hebt geblazen en leuke column.

lisa-marie · 15 juni 2011 op 18:26

je schrijft dat je het op je gemak wilt doen en tijd zat hebt maar ondertussen 😆 😆

Mien · 16 juni 2011 op 08:24

En niet vergeten om een tegoedbon te vragen voor het reclameartikel dat al uitverkocht is …

Mien without hurry

Mup · 16 juni 2011 op 10:47

Op je gemak, goedgehumeurd de supermarkt in :stom: 😆

Leuk stukje, groet Mup

Neuskleuter · 16 juni 2011 op 16:49

Haha, herkenbaar. En dan nog die kinderen die je enkels en knieschijven kapotrijden met die kleine karretjes…

Ik heb eens een cursus zelfscannen gehad van een meneer die me iets te blij keek. Nou ja, cursus, cursus, hij deed alles voor mij, zodat ik het alsnog niet zelf durf. Lekker functioneel. Ik ben vooral bang dat ik per ongeluk iets steel, zodat de sirenes afgaan zodra ik het poortje uitstap en ik publiekelijk gefouilleerd word door een 50-jarige pot met grijs haar en een ‘crew’-shirt aan.

En ik wil me inderdaad ook niet schuldig voelen voor de kassameisjes die hun banen straks zullen verliezen, net als bij de NS-kaartverkoop en de postkantoren…

Geef een reactie

Avatar plaatshouder