Ziek

Ik heb het koud. Spieren voelen alsof er kilo’s lood aan hangen. Mijn maag tolt rondjes en ik weet van voren niet dat ik van achteren nog leef. En dan mijn hoofd. Die voelt aan alsof er een smederij met twintig man personeel aan het rampstampen is. Dit is griep, dat kan niet anders. Het enige dat ik wil is onder een berg dekbedden kruipen. Met geitenharen sokken aan mijn voeten, twee joggingbroeken aan en een dikke trui over mijn t-shirt. Ik ben ziek en als ik ziek ben dan voel ik me zielig. Dan verlang ik naar vroeger toen ik als kind in het grote bed van mijn ouders mocht slapen. Ziek zijn was toen een klein feestje. Ik werd vertroeteld en verwend. Mijn moeder trok de gordijnen dicht zodat het pikkedonker werd en het geluid van de radio in de kamer werd zachter gezet. Door de glazen wand, die de slaapkamer van de huiskamer scheidde, gluurde mijn moeder of alles wel goed met mij ging. Soms deed ze zachtjes de deur open, sloop op haar tenen naar het bed en legde haar koele hand op mijn voorhoofd om te controleren of de koorts al was gezakt. Ze zette een aspirine en een glas water op het nachtkastje en perste sinaasappelen uit. En als ik me ietwat beter voelde, smeerde ze beschuitjes met jam en verwende me met kopjes slappe thee met suiker.

Deze gedachten hameren door mijn hoofd nu ik mezelf zo beklagenswaardig voel. Man en zonen vinden het raar dat ik ziek ben. Dat kan helemaal niet want ik ben de vertroetelende factor in huis en niet zij. En zij gaan door met het leven alsof er niets aan de hand is. Aan de andere kant van mijn slaapkamermuur speelt mijn jongste zoon een racespelletje op de computer. Het lijkt alsof de racewagens cirkels rond mijn bed rijden. Het gieren van de motor lijkt op de boor van een hersenchirurg. Ik leg een kussen op mijn hoofd om het geluid te dempen. Net als ik in slaap dreig te vallen, vliegt de slaapkamerdeur open. Meneer Li zegt dat hij morgen wel vrij wil nemen. Alsjeblieft niet. De vorige keer toen ik met hoofdpijn op bed lag, besloot hij te gaan klussen. Met een moker ging hij het ligbad te lijf en bij elke slag leek het alsof hij mijn hersenpan verbrijzelde. Ik mompel dat het niet hoeft en kruip weer terug in mijn hol. In de verte hoor ik de centrifuge van de wasmachine tegen de zijkanten bonken. Wasmachine? Ze weten niet eens hoe dat ding werkt! Ik kruip onder de dekbedden vandaan en spits mijn oren. Het geluid komt van zolder en ik hoor mijn middelste meezingen. Het schijnt muziek te zijn wat uit de luidsprekers komt.

Ik kruip weer terug in mijn lappenmand en voel me ziek en zielig. Ik wou dat ik nog een kind was. Dan kroop ik in het grote bed van mijn ouders. In die stille donkere kamer.