Zijn doorkijkogen…

Die doorkijkogen kunnen mij nog altijd boeien, als kind al kon ik intens genieten bij het zien van beelden op televisie. Hij is en blijft een bijzondere man. Hij kijkt je aan, nee, hij kijkt dwars door je heen. Zijn gezicht strak in de plooi, zijn ogen spreken een taal die iedereen verstaat. En zelfs als de hele wereld lacht, dan kijkt hij nog steeds strak en doordringend. Een groot deel van Nederland zal hem kennen en nooit meer vergeten, tenminste degene die boven de dertig zijn. Volgens mij kan je nog steeds in Amsterdam oog in oog staan met hem.
In 1972 op 26 februari overleed hij en werd later gecremeerd, als hij een grafsteen had gehad, dan was de tekst vast geweest: ‘Hij is een dag te laat geboren, hij is vele jaren te vroeg gestorven.’

Tom had liedjes als ‘er wonen twee motten mijn ouwe jas’, ‘de crocus en de hyacint’, ‘vogelnestje in m’n kop’. Ook zijn liedje ‘lach door je tranen heen, speel de clown en zorg dat iedereen, om je moet lachen, speel de clown’ heeft een onuitwisbare indruk gemaakt op mij.
Dan nog de televisiebeelden van een opname in Madam Tussaud, die staan als het ware op mijn netvlies gebrand, het meisje dat poesje mauw zong op zijn schoot.
Dollevie Zallevie heb ik zelf nooit gekend, maar de 50-ers zullen dat zeer zeker ook goed kennen. Zijn taalgebruik is absoluut geinig en lachwekkend, verstaanbaar voor jan en alleman. Niks geen moeilijke woorden.

Zijn manier van leven leek/lijkt me mooi, veel lachen en genieten ook door je tranen heen. De zon schijnt immers ook altijd achter de wolken. Dorus straalde als een zonnetje.
Helaas ik lijk niet echt helemaal op hem. Hoewel ik beslist geen doorsnee Truus of Beppie ben geworden, ben ik toch redelijk normaal. Het leven is te mooi en te kort, om lang te treuren over iets.

Velen zullen niet eens weten dat Tom doof was aan een oor, dat hij een verhuiszieke moeder had, waardoor hij vaak van school wisselde. Tom tekende al van jongs af aan, zijn eigen toekomst portretten, Dorus figuurtjes dus. Tom kende ook geldzorgen en toch was er altijd die lach.

Van de week tekende ik zijn heerlijke kop, gewoon omdat ik even in die ogen wilde verdrinken. Die lach even vasthouden, mijn hand streelde het papieren gezicht.
[img]http://members.chello.nl/~m.vanvelden/columnx/dorusklein.JPG[/img]

Hoe ik er op kwam, om deze column te schrijven?
Het antwoord is simpel, ons volwassen dochter speelde droppie en trok een grappig gezicht. Ze zei er zelfs bij, dat ze het wel eens deed voor de spiegel als ze wilde lachen.
Een foto daarvan zal ik jullie en haar besparen, maar geloof me mocht je haar eens tegenkomen in het echt vraag dan of ze droppie even na wil doen 😉