Zin

Vandaag is zo’n dag dat ik worstel met existentiële vragen. Ik vraag mij af of mijn leven zinvol is. Leef ik wel het leven dat ik wil? Ben ik wie ik écht ben. Twijfels rijzen of de ‘dingen’ die ik doe eigen keus zijn of door omstandigheden zijn ontstaan – misschien zelfs zijn opgelegd door ‘druk’ van de omgeving. De verplichting om zinvol bezig te zijn kan een mens in een vorm gieten die misschien een tijd soelaas biedt, maar uiteindelijk niet passend is.

Zinvol leven. Wat is dat eigenlijk? Wie leeft het?

Soms verdwaal ik in mijn eigen gedachten en aangezien het mijn gedachten zijn lijken ze waar.
Toch zijn mijn gedachten niet de waarheid, want de ultieme waarheid bestaat niet. De enige werkelijkheid is dat het leven ‘zinloos’ is en niemand exacte antwoorden heeft.
Zingeving creëren we zelf. Maar wat nou als je geen ‘zin’ hebt?

Het is een dag dat ik nergens zin in heb. Alles waar ik me andere dagen druk over maak, lijkt zinloos. Zelfs het schrijven van deze zinnen is met grote tegenzin. Waarom doe ik het dan?
Omdat het gevoel van zinloosheid heel onaangenaam is en het enige dat ik kan verzinnen als remedie, het schrijven van deze zinnen is.

Natuurlijk zijn er nog vele andere remedies die bijna allemaal te maken hebben met Hedonisme. Het nastreven van genot, plezier, en verpozing kan het akelige besef van zinloosheid verdoven, verdringen of verjagen.

Mensen zijn sociale wezens. Een mens in totale afzondering van soortgenoten kan zijn waarheid niet toetsen aan anderen dus zal het zijn waarheid voor waar aannemen. Er is namelijk geen andere optie.

Omdat niemand mij nu op andere gedachten kan brengen, neem ik maar een glas wijn. Totaal zinloos. Maar wel lekker.