Zingende Osama Bin Laden

Als hij een puntmuts opzet lijkt hij tegenwoordig sprekend op Kabouter Plop en als hij op straat loopt moet hij uitkijken dat hij niet voor Osama Bin Laden wordt aangezien. Maar 30 jaar geleden zag hij eruit als een jonge, Griekse god: Cat Stevens. Wie kent hem nog? Ik moet eerlijk zeggen dat ik hem ook een beetje vergeten was totdat ik zijn naam de afgelopen tijd een paar keer tegenkwam. Op zowel een hiphop compilatie van Grandmaster Flash als een mix-cd van house-dj Danny Tenaglia stond een nummer van hem. En ik las onlangs in de krant dat hij een liedje aan het schrijven was voor de kinderen van Irak.
Sinds zijn bekering tot de Islam heeft Cat Stevens, of Yusef Islam zoals hij tegenwoordig heet, zich niet bepaald geliefd gemaakt in de westerse wereld. Eind jaren ’80 verklaarde Stevens een groot voorstander te zijn van de doodstraf voor Salman Rushdie. Deze uitspraak leidde onmiddellijk tot een boycot van bijna al zijn werk. Zijn muziek werd niet of nauwelijks meer op de radio gedraaid en de band 1000 Maniacs wilde zijn nummer ‘Peace train’ nooit meer spelen. En net toen de storm weer wat leek te zijn gaan liggen, liet Stevens zich in lovende woorden uit over Osama Bin Laden. Ook die opmerking kwam zijn populariteit niet ten goede.
Vanaf het begin van zijn carrière, eind jaren ’60, was Stevens al een zoeker. Hij experimenteerde met verschillende muziekstijlen. Eerst maakte hij een soort psychedelische rock en later specialiseerde hij zich in lieve luisterliedjes, zoals ‘Morning has broken’ (bekend van een reclamespot met vogeltjes) en ‘Wild world’. Boyzone coverde een paar jaar geleden het door hem geschreven ‘Father and son’. In de jaren ’70 begon Stevens ook te experimenteren met elektronica. Dat leverde het intrigerende nummer ‘Was dog a doughnut’ op dat later door hiphop- en house-dj’s als een baanbrekende track voor de dansmuziek werd gezien.
Niet alleen in de muziek experimenteerde Stevens. Ook zocht hij zijn geluk in verschillende geloofsvormen. Toen hij in het midden van de jaren ’70 de Islam ontdekte, duurde het niet lang voordat hij zich daar volledig aan overgaf. Hij trouwde met een uitgehuwelijkte vrouw en stopte met het maken van platen. Jarenlang werd zijn naam nog met respect uitgesproken, maar tegenwoordig lijkt hij bijna al zijn krediet te hebben verspeeld.
Het enige wat ik nog van Cat Stevens kan herinneren is de clip van zijn single ‘Banapple Gas’. Hierin laat hij mensen slapen nadat hij ze bedwelmd heeft met een spuitbus bananengas. Humor van het niveau Bassie en Adriaan, maar ik kreeg er destijds wel een glimlach van op mijn gezicht. Helaas was dat ook de laatste keer dat ik om Cat Stevens heb gelachen.

Eddy Kielema