Zoals het…

Zwervend door het Franse platteland , stoppen we met ons kampeerbusje bij een van die oeroude, wat vervallen kerkjes, die je overal in de dorpen, soms bestaand uit tien huizen, tegen komt. Langs zo’n verroest bordje richting ‘Centre’ dat mij altijd ontroert.

Zaterdagavond 6 uur, genoeg gereden vandaag, het hoofd vol van slingerwegen, kastelen, bosschages en zonneplekken. Trek in de eendenpootjes van de traiteur.
De koster komt naar buiten, groet vriendelijk en echtgenoot vraagt meteen:
‘Zijn er nog missen, vandaag?’
‘ Ja, ja, zeker, om half zeven’.
‘Enne, mogen we een nachtje slapen in de tuin achter de kerk?’
‘Oui, oui, geen probleem’. Hij klaagt vervolgens uitgebreid over het gebrek aan priesters.
‘Slaat de kerkklok ‘s nachts op elk uur?’ onderbreken wij hem.
‘Non, alleen ’s morgens om 7 uur.’

We bedanken en rijden zigzaggend onder de bomen door naar de achterkant van de kerktuin. De klokken beginnen meteen te luiden en al snel komen de kerkgangers. Ze kijken onze kant niet op, zien ons niet. Wisselen voor de ingang onder paraplu’s de laatste nieuwtjes uit. Het regent hard. Ik kijk naar echtgenoot. ‘Leuk ben jij hoor, om te vragen of er een mis is, nou moeten we wel gaan, natuurlijk’.
Ik ga al jaren niet meer.

Als iedereen eindelijk binnen is, zompen we door het gras richting kerkje. Binnen ruikt het naar nat krijt. We moeten wat afgesleten treden afdalen, om bij twee rijen rechtgeleunde bankjes te komen. Zo’n twintig oudere mensen zitten er. We schuiven in, zij kijken amper op. Een grijs koortje zingt naast het altaar. Knap vals, veel te hoog, soms giechelend.
Een half verstaanbare preek, mee schuifelen ter communie.
De mis duurt meer dan een uur.

Eindelijk lekker de eendjes kluiven. ‘s Morgens zeven dreunende slagen.
We verlangen opeens naar onze eigen dorpsklok thuis.

( Vandaag thuis van vakantie, te laat voor de UVDM, dus dan maar buiten ‘mededinging’ om de serie compleet te maken)