Zonnegod

De herfstvakantie, die Buuf en ik op Kreta vierden, stond in teken van moussaka, ouzo, kloofworstelen, zee, strand en volop zon! Dat was boffen want het eiland werd wekenlang getroffen door noodweer. ,,Mijn schuld. Overal waar ik mijn gezicht laat zien, gaat het regenen. Ik voel me net het mannetje van het weerhuisje,” zeurde ik, vlak voor vertrek, tegen de thuisblijvers. ,,Op Kreta zijn geen weerhuisjes. Volgens de Griekse mythologie zwaait zonnegod Helios de scepter. ’s Morgens stijgt hij in het oosten met zijn zonnewagen uit zee. Na een tocht langs de hemel daalt hij ’s avonds weer in het westen neer in de oceaan en vaart hij op zijn zonneboot terug van het westen naar het oosten. Het slechte weer van de afgelopen tijd was gewoon domme pech,” weerlegde reisleidster Wikipedia mijn schuldgevoel.

Dus prijsden Buuf en ik Helios de hemel in toen hij ons acht zonnige dagen bezorgde. Warme truien, rubberen laarzen en regenpak bleven in de koffer en de paraplu bungelde als bliksem- en regenafleider aan het plafond van ons appartement. We hulden ons in luchtige niemendalletjes en kochten zonnebril, zonnebrandolie en zonnehoed bij de plaatselijke souvenirwinkel. We wandelden door de prachtige natuur van Kreta, genoten van de indrukwekkende cultuur en laafden ons aan overheerlijke Griekse spijzen en drankjes. Bij het appartement verschansten we ons in de tropische tuin waar we ons op één van de comfortabele ligstoelen vleiden. Af ten toe namen we een verfrissende duik in het verkoelende water van het zwembad en lieten ons droogstrelen door de zon. We genoten van het niets moeten en bijna alles mogen.

Kreta spreidde zich over ons uit als een warm en weldadig dekentje. Geen televisie, geen radio en geen computer die nieuws uitspuugden uit Nederland. Een krant, die één van onze reisgenoten op de kop had weten te tikken, verdween keurig in de vouw en ongelezen in de prullenbak. Af en toe werden we opgeschrikt door een bliepje dat uit een mobiele telefoon kwam.,,Een sms-je vanuit Nederland. Het regent daar!” jubelde één van onze medevakantievierders dan. ,,Ach, wat erg,” antwoordden we in koor. Bestelden nog een drankje, besmeerden ons rijkelijk met zonnebrandolie en knikten elkaar goedkeurend toe. Voor noodgevallen en voor dit soort nieuwtjes waren we natuurlijk altijd bereikbaar. Vervolgens hieven we onze glazen en brachten een toost uit op Kreta en op zonnegod Helios die tijdens onze vakantie gelukkig geen zonnewagenpech kreeg.