Zoutarme mijmeringen

Ondanks minder goed nieuws over mijn gezondheid, merk ik toch dat mijn stemming verbetert. Het minder goede nieuws is dat mijn bloed niet in orde is, er is een ernstig zouttekort geconstateerd, wat een teken van een chronische ziekte zijn kan. Het verklaart alvast waardoor ik me de laatste tijd zo snel uitgeput voel. Op het internet ben ik meteen gaan zoeken naar mogelijke oorzaken, en kwam er onder andere tegen dat het slikken van antidepressiva tot hyponatremie (de medische term voor zouttekort) kan leiden. Is er eindelijk een betere beschikbaarheid van serotonine in mijn lijf dankzij de verhoogde dosis clomipramine, heeft dat weer tot gevolg dat de zoutconcentratie in mijn bloed vermindert; zo blijft een mens bezig, het ene tekort met het andere te dichten. Tot het onverbiddelijke einde, het failliet van de dood, denk ik dan…

Maar hoop doet leven, en wetenschap doet handelen, dus heb ik meteen mijn dieet aangepast, verorber ik geen brood zonder het beleg van oude kaas, drink ik niet alleen melk maar ook bouillon en ben ik weer als vanouds fan vande Italiaanse keuken, wat me weemoedig doet terugdenken aan begin jaren negentig, toen een promovendus ethologie uit Rome mijn vriend was en pasta het gangbare diner vormde. Verder pas ik even voor lichamelijke inspanning omdat het zoute zweet, dat ik normaliter in gutsen verlies als ik fiets of stevig doorwandel, een kostbaar goedje is geworden, dat maar met mate mag worden verspild. Het voordeel van een lichamelijk te duiden gebrek is dat je er meteen werk van maken kan om het te compenseren.

Een flauwe grap is natuurlijk dat mijn leven nogal zoutloos is geweest de laatste jaren en dat het derhalve niet verwonderlijk is, dat het bloed die toestand weerspiegelt. Een soortgelijke misplaatste analogie is een huidprobleem als eczeem te zien als een teken dat ik dus niet lekker in mijn vel zit. Karen Spaink heeft er al in haar boek ‘Het strafbare lichaam’ op gewezen dat dit een typische manier van redeneren is die karakteristiek is voor de ‘orenmaffia’. Psychische kenmerken worden door die maffia letterlijk vertaald naar fysieke: zo zal iemand die zijn gal niet durft te spuwen, meer de kans lopen op de vorming van galstenen.

Dat mijn stemming verbetert merk ik vooral aan het plezier dat ik weer heb in creatieve dingen, zoals het tekenen met pastel. Ik ben ook overgestapt op een veel groter formaat papier (A2 of A1), ik wil meer ruimte geven aan de vorm- en kleurschakeringen die ik in mijn hoofd heb, minder bescheiden en met meer overtuiging aan de slag gaan. Ik ben gerijpter, evenwichtiger en heb duidelijk meer vertrouwen in mijzelf en in wat ik aankan (en wat niet). Binnen de beperkingen die ik nu eenmaal heb weet ik toch te komen tot alleszins aangename activiteiten; dat mijn energie te wensen overlaat is geen beletsel om me met overgave tot iets te zetten, ik pas gewoon mijn tempo aan en neem vooral tijd voor alles. Misschien is een van de geheimen van een gelukkige oude dag, dat je weer de tijd durft te nemen voor reflectie, dat je minder verteerd wordt door onrust en het moeten presteren. Genieten is ontdoen van moeten, een toelaten ook van indrukken die je anders als onbeduidend afdoet.

Een ander opmerkelijk iets is dat ik langzaam maar zeker weer genieten kan van muziek, klassiek maar ook oude rockmuziek, zoals van The Steve Miller Band, waarmee ik door toeval weer in aanraking kwam. Het is muziek met een aangenaam sarcasme in de teksten, zoals je dat ook aantreft bij The Doors. Voor mij is die muziek betekenisvol omdat ik mezelf bijna automatisch verplaats naar de tijd dat ik ze veel beluisterde, en ik nog de kracht had van de jeugd, maar ook de wanhoop van een leven zonder bestemming. Nu is mijn kracht tanende, maar ik voel dat er een richting aan mijn leven is, dat er doelen zijn waar ik naar streef, en daardoor is er ook de rust die ik toen ik jong was miste.
Ik kan me ineens weer met de muziek verzoenen omdat ik me met mezelf leer verzoenen, accepteer dat mijn leven een bepaald verloop heeft gekend en dat het geen zin meer heeft me ertegen te verzetten, verongelijkt de nog resterende jaren te moeten slijten… Veeleer mag ik dankbaar zijn, dat de maatschappij mij het leven heeft mogelijk gemaakt, dat ik niet meteen op mijn achttiende aan het werk werd gezet, dat ik de gelegenheid kreeg me te ontwikkelen, tot schrijver zonder gepubliceerde boeken (eentje uitgezonderd) en als kunstenaar zonder verkocht werk. Alles wat ik heb bereikt en nog bereik is een geschenk dat ik tracht te geven.

Tijdens de dagopening van de therapie die ik volg kwam het gesprek op het geven aan goede doelen zoals de natuurbescherming. Ik vertelde dat ik vanwege een jarenlange bijstandsuitkering op een gegeven moment moest besluiten, het lidmaatschap op te geven, en dat ik zulks deed met het fiere besluit, dat ik zelf een goed doel ben. Dit gaf de nodige hilariteit, maar tot mijn verbazing vooral in positieve zin: “Die houden we erin, Anton!”