“Zullen we de deur op slot doen en lekker in bed blijven liggen?”
Ik moet zeggen, het idee klonk aanlokkelijk, zat ook goed in elkaar en buiten het feit dat er twee werkgevers wellicht tevergeefs op ons zaten te wachten, zag ik niet echt problemen.
“Dan zetten we onze telefoon ook uit!” Het idee werd nóg beter. Ik trok de dekens nog maar eens over me heen, kroop tegen haar warme lichaam aan en verkneukelde me met het idee dat haar plannen wel eens werkelijkheid konden worden. Het was maar heel even. Nog geen vijf tellen na deze snelle droom, kroop het schuldgevoel bij me omhoog. Nee, dat konden we niet maken. We hadden een plicht te vervullen.
“Schatje?” Haar hand wreef over mijn buik richting mijn borst, kietelde even in mijn nek, trok me zachtjes aan mijn oorlel en bleef toen liggen op mijn, door het kussen gestreepte wang, terwijl ze me vragend aankeek.
Ik maakte een korte beweging met mijn hoofd, alsof ik verwachtte dat ze haar vraag ging stellen. “Zullen we het doen?” Haar allerliefste stemmetje klonk als een fonteintje, midden in een dorre, droge woestijn die je na urenlang wandelen had gevonden. Een oase van palmbomen, met hangmatten, met Oosterse meisje getooid in een spierwitte hoofddoek die met kamelenolie je tenen masseerden. Het doen. Hm, het schuldgevoel werd al stukken minder. Dan moest de zaak maar even wachten. Dat kon toch wel? Mijn rechterhand schoof ik onder haar billen en met een ferme beweging trok ik haar op mijn lichaam. Ze kuste me in mijn nek. Ik rilde. Het gordijn tikte tegen het kaarsje op de vensterbank. Buiten startten twee stratenmakers een trilplaat. Ze stond op, deed het raam dicht en kroop weer op me. We hielden elkaar vast, grepen de puntjes van de dekens en trokken die ver over ons hoofd. Een immense stilte.
“Ja, we doen het,” zei ik.
Ze rolde van me af, trok de dekens wat meer naar haar helft en sloot haar ogen. Verdwaasd en verbaasd keek ik haar aan. “We zouden het toch doen?” vroeg ik, zichtbaar teleurgesteld.
“Ja!” mompelde ze, “doe jij de deur op slot? Dan zet ik de telefoons uit.”

Categorieën: Liefde

5 reacties

Anne · 27 september 2009 op 20:38

Ha ha!! Heel erg leuk!

SIMBA · 28 september 2009 op 08:05

Ow lekker, een dagje spijbelen!

Neuskleuter · 28 september 2009 op 11:32

Oeh, dat geknaag van het schuldgevoel.. En dan nog een vriendin die alle vormen van privacy compleet wil waarborgen. Dat het nog gelukt is! Leuk geschreven.

arta · 28 september 2009 op 12:41

Dit vind ik dus een heerlijk stuk, precies de juiste toon… en soms… Moet je dit soort dingen gewoon doen, je leeft maar één keer! 😀

Kuin · 29 september 2009 op 09:41

Thanks voor jullie reactie! Helaas, stond er tien minuten later iemand aan de deur. Het was een collega van haar, waarvan ze vergeten was dat die haar op zou halen die dag…

Geef een reactie

Avatar plaatshouder