Zuster Jans? Weinig Kans!

Het kamerlid Khadija Arib van de PvdA heeft het maatschappei-van-Columbus gevonden.
De wijkzuster! Dát is het. Die moet terug in het straatbeeld. Hét toonbeeld uit de tijd dat alles nog goed was. De vrouw die op haar fiets of solex door de wijk pendelde en voor iedereen een luisterend oor had. Waar is het mens gebleven? Haal haar terug! Ogenblikkelijk! Zuster Jans met haar trekzalf en de geur van groene zeep om zich heen. Die vrouw moet linea recta in het straatbeeld van de Schilderswijk worden teruggebracht. Dan komt het wel weer goed met de samenleving. Dan komt er een eind aan het sociale verval waaraan Nederland ten onder gaat.
Ik weet niet zo goed waar mevrouw Arib die wijsheid vandaan heeft. Het lijkt mij, en ik bedoel dat niet als diskwalificatie, dat zij zelf die wijkzuster nooit heeft meegemaakt. Was dat namelijk wel het geval, dan zou het kamerlid weten dat het meer een roeping dan een baan was. Want zuster Jans beulde wat af, zeg! Door weer en wind (tegen) martelde zij zichzelf een weg naar de zieke en de zwakke. Voor een hongerloontje. Ze maakte werkdagen van twaalf uur of langer en ook bij nacht en ontij trok zij er met haar fiets op uit ter ondersteuning van hen die hulp ontbeerden.
Verplaatsen wij ons naar de huidige tijd, dan zien we dat overal in de zorg een schreeuwend personeelstekort zichtbaar is, dat bejaarden in tehuizen met moeite wekelijks een wasbeurt krijgen, een uitje hooguit de wandeling naar de naastgelegen begraafplaats is en een praatje is vervangen door een televisiescherm in de recreatiezaal. En bejaardenzorg is ook een roeping. Niemand gaat er nog voor. Behalve dan de meiden van het Groene Kruis en zo. Die werken onderbevrouwd tegen de wachtlijsten en de klippen op om nog een beetje uitkomst te bieden voor hen die hulp behoeven. Met rayons zo groot als de hele Bijlmermeer. Met hooguit tijd voor een injectie maar zeker niet voor dat luisterende oor waar u het over hebt, mevrouw Arib. En al zouden ze dat wel hebben, wat kunnen ze anders doen dan luisteren naar de klachten over alle ellende die de politiek over de kansarmen afroept?
Dus allereerst: waar vinden wij nog een zuster Jans die voor een habbekrats de buurt door scheurt op een zwarte opoe-fiets met hulpmotor?
Die bereid is om haar medemens terzijde te staan, ondertussen gebukt gaand onder de angst zodadelijk in de duistere stegen door groepen jongeren te worden overvallen en verkracht of beroofd van haar trekzalf? Om vervolgens te worden bekeurd door oom of tante agent omdat haar achterlicht het niet doet. Of omdat ze teveel decibellen produceert.
Niet! Die vind je niet! Geen mens zal zich geroepen voelen om in achterstandswijken de Samaritaan uit te gaan hangen, zeker niet voor een schijntje en een hele reeks nieuwe scheldwoorden die haar worden nageschreeuwd.
De wijkzuster, mevrouw Arib, hoort in dezelfde galerij van vergane glorie als Saartje, de burgemeester en Bromsnor. Ze is hooguit nog te bewonderen naast Sjoerd Pleizier bij de KRO op zondagavond. Toen het ongeluk iets minder gewoon was.
Want, laat ik het anders zeggen, de kamergenoten van mevrouw Arib hebben de samenleving de medische zorg afgepakt. De dokter onbetaalbaar gemaakt. De verzekeringen uitgekleed. De oudedagsvoorziening tot een aalmoes gereduceerd. De zwakzinnigenzorg alle extra´s ontnomen. Kortom, de politiek heeft het Nederlandse zorgstelsel vernield.
En dan kan zuster Jans op haar fietsje zeker weer komen om jullie rotzooi op te ruimen? Mens, ga zelf fietsen!

[url=www.tontheunis.nl]Meer TT?[/url]