Zuurtje

Dronken rol ik het restaurant binnen, mijn smaakpapillen gedrenkt in zoetzure alcohol. Om goed te kunnen proeven is het belangrijk om de belevingswereld van ervaringsdeskundigen te ervaren. Helaas kan ik zelf niet bogen op jarenlange ervaring. De laatste keer dat ik dronken was lijkt een eeuwigheid geleden. Ik weet niet eens meer hoe het proeft. Dat het niet naar honing smaakt herinner ik mij nu. Dat ervaar je alleen bij die andere dronkenschap. Die van de liefde. Dronkenschap die zowel voor- als achteraf geen koppijn geeft.

De liefde van een recensent gaat niet altijd over rozen. Gratis eten en drinken op kosten van de zaak, niet die van het geraadpleegde etablissement maar van de opdrachtgever, is niet altijd fijn. Brizl djeu. Enfin, ik dwaal af. Dronken rol ik bierrestaurant de Tierelier binnen. Ik tref alleen maar dronken mensen aan. Dat is goed. Ik heb me laten vertellen door een collega dat ik aan de ogen van de consument kan aflezen wat voor bier hij of zij gedronken heeft.

Ik neem de proef op de som. En ja hoor. Daar zie ik al een typisch gevalletje Leffe. Triple. Zeker weten. En daar links een Westmalletje. Ja, ja. En daar achterin een heel clubje Verboden vruchtjes. Ze zitten naast een zooitje Deugnieten. Van Brasserie du Bocq. Niet aankomen waarschuwde mijn collega. Geldt ook voor Mort Subite. Alleen geschikt voor kenners.

Diep in de nacht kom ik tot mijn eindconclusie. Ik twijfel. Griss mich nich. De Tierelier? Is dit nu de toplocatie? Ik mis toch een belangrijke smaak. De zoetjes, zoutjes en bittertjes heb ik ontdekt. Maar hoe zit het met de zuurtjes? Zonder zuur geen zoet. Ik moet dringend naar het toilet. En wat vind ik daar … ? Juist ja. Het zuur. Maar veel te laat. Locatie Tierelier komt voor mij helaas niet in aanmerking voor het precaire predicaat beste bierrestaurant van de Benelux. Ik teken het op. Eerst hangend boven en daarna zittend op de pot.