Zwangerschapsmarketing

‘De zwangerschap was de mooiste tijd in mijn leven’ hoor je veel vrouwen smachtend tegen elkaar zeggen tijdens theeleutjes en koffietijdjes, vaak gevolgd door een intens verbaasd gezicht bij hun man. Is mijn vrouw dan echt vergeten dat ze 9 maanden lang alleen maar heeft lopen klagen over pijnlijke voeten, tenen, benen en plaatsen die ze niet precies kon aanwijzen, maar er zeker van was dat er vast iets erg mis mee moest zijn?

Is ze dan vergeten dat ze op het laatst elke dag rode ogen had van het huilen met pijnlijke wangen van het lachen tegelijkertijd? En dan nog maar van die bevalling te zwijgen. Toen leek het helemaal niet dat het beviel.

‘Zou jij er nog één willen?’ vraagt de man steevast op de weg naar huis. Meestal is deze vraag genoeg om de waarheid naar boven te brengen. ‘God nee’ zal de vrouw zeggen. ‘voor mij echt niet meer hoor!’. En dan besef je het. Vrouwen doen aan zwangerschapsmarketing.

Om de één of andere reden veranderen vrouwen vanaf het moment dat ze zwanger zijn in ware marketingwonders, en proberen ze zoveel mogelijk vrouwen mee te sleuren. Is het je ooit wel eens opgevallen dat als er iemand in jouw familie of kennissenkring zwanger is, dat je geheid gedonder krijgt met je eigen vrouw. ‘Ach schat, zullen wij er ook (nog) één nemen?’. Of dat je de volgende verjaardag in de familie opeens drie familieleden hebt die de wijn plotseling laten staan? Ze zijn duidelijke slachtoffers van de zwangerschapsmarketing.

De waarheid is natuurlijk heel anders dan wat de marketingvrouwen je zullen vertellen. Er is ook een hoop dat ze verzwijgen, en daar mag je pas achterkomen als je al met je poten wijd in de beugels ligt.

Een tipje van de sluier? Been-, bil- en rugweeën. Ze bestaan, en wachten niet op hun beurt. 24 uur, de tijd dat een eerste bevalling vaak duurt. Overigens lijkt een uur lang weeën hebben als een etmaal, en dan spreek ik nog vanuit het mannelijk perspectief. Tepelkloven, totaalrupturen (gevolgd door een operatie om je kringspier te redden) en kraamtranen. NIEMAND verteld je deze dingen, tot je zwanger bent en niet meer terug kan.

Misschien is het maar beter dat vrouwen aan zwangerschapsmarketing zouden doen. Anders zou er geen vrouw meer zijn die zo gek zou zijn om een kind te baren. Ik verdenk ze er nog steeds van dat ze het alleen maar doen in de geest van ‘gedeelde smart is halve smart’, maar ik ga van het positieve uit.

Voortaan zal ik niet meer verbaasd naar mijn vrouw kijken als ze het heeft over de ‘fantastische zwangerschap’, maar zal ik haar vol bijstaan in haar betoog. ‘Ja hoor, zo’n bevalling valt best mee’ zal mijn vrouw zeggen. ‘Als het zwaar werk was, was het wel mannenwerk geweest’ zal ik bemoedigend aankaarten.

Ps (post scriptum, niet playstation):
Notitie aan het ziekenhuis WFG in Hoorn: Hoe is het mogelijk dat zowel vlees als vis bij jullie allemaal smaakt naar gehaktbal? De rubberen erwtjes en rauwe aardappelen tot daaraantoe, maar een vis met gehaktbalsmaak?

Ps2:
Zedd, papa hier. Sorry dat het niet een lieve ‘papa houdt van pasgeboren kindje’ column is. Misschien schrijf ik die ook nog wel, maar plak ik die in je babyboek. Als je dit leest, zal hij er ongetwijfeld al inzitten. Samen met de foto van mama, jou en mij net na de geboorte. Die ene waar mamma van geluk huilt, en papa ook last heeft van de airco.