Zwart geband

Zittend op de rand van haar bed kijkt zij haar kamer rond. De witte muren en het witte zeil staan in fel contrast met de inrichting van de rest van het huis. Ze houdt niet van de zware donkere meubelen waar haar ouders voorkeur voor hebben. Haar hand trilt een beetje, wanneer ze een elpee opzet. Paul Simon’s ‘Graceland’ schalt, ietwat krakend, door de kamer. Morgen wordt haar dag. Ze is nu al zenuwachtig. “Zet die rotherrie verdomme af!” In een reflex draait zij het volume omlaag. “Uit! Uit met dat ding. Ik heb hier ook nooit rust.” Het is vrijdagavond. Haar vader is weer op zoek naar een reden om naar de kroeg te kunnen. “Hier heb je een reden.” De volumeknop gaat op tien. Enkele minuten later hoort zij de achterdeur dichtslaan. Hij is weg. Rust.

Ze besluit nog even wat te eten voor het slapengaan. Morgen moet ze fit zijn. De zwarte band judo zal dan haar middel sieren. Dat is het enige wat haar momenteel bezighoudt. In de keuken ligt haar moeder op haar knieën voor een keukenkastje. Triomfantelijk haalt ze een fles jenever vanachter de pannen. “Zo, die ga ik soldaat maken,” mompelt zij tegen zichzelf. “Kop dicht tegen je vader,” bijt zij haar dochter toe in het voorbijgaan.

Op haar bed eet zij haar boterham met pindakaas, om vervolgens onder de dekens te kruipen. Een diepe droomloze slaap overvalt haar. “Heb je weer gezopen?” Ze zit rechtop in bed. “En jij dan? Ben jij dan niet gaan zuipen in de kroeg?” “Ik doe het tenminste niet stiekem!” “Blijf van me af!” “Je moet naar bed, zuipwijf.” “Blijf van me af!” Ze trekt haar kussen over haar hoofd, maar kan het gegil niet buitensluiten. “Au, gek, wat doe je? Blijf van me af!” Ze staat op.

In de woonkamer treft zij haar ouders aan. Haar vader heeft zijn handen om de nek van zijn vrouw gesloten, al roepend dat ze er nu écht aan gaat. Haar moeders lippen beginnen blauw aan te lopen op het moment dat zij ingrijpt. “Kom op, klaar, allebei je roes uitslapen. Ma in bed. Pa op de bank en morgen zien we wel weer.” Ze begeleidt haar moeder naar bed, kleedt haar uit en hoort haar excuses emotieloos aan.

Met wijdopen gesperde ogen wacht ze op de morgen. Vogeltjes verwelkomen de dag met vrolijk getjilp. Een zonnestraal piept brutaal tussen de gordijnen door. “Kom op,” lijkt hij te roepen. “Vandaag wordt jouw dag.” Ondanks de vele verstoorde nachtrusten van de laatste tijd staat zij monter op. Niemand neemt haar dit af.

Veel vroeger dan nodig staat zij in de sporthal. Er zijn al veel mensen. Alle andere judoka’s hebben vrienden en familie meegenomen. Langzaamaan loopt de tribune vol. Het publiek wordt alvast getrakteerd op wat oefenpartijtjes. Ze is goed in vorm. Ze heeft er zin in.

“We gaan beginnen.” Hun leraar en enkele mensen van de judobond betreden de mat. Na enkele toespraken mag ze dan eindelijk beginnen. De eerste worpen lukken met gemak. Ook het verplichte partijtje wordt door haar probleemloos gewonnen. Als zij met het laatste onderdeel wil beginnen hoort ze ineens een bekende mannenstem. “Dat is míjn dochter daar!” Haar concentratie is verdwenen, maar gelukkig zitten alle onderdelen in haar systeem. Ze is geslaagd. “Gefeliciteerd, meissie. Ja, dat talent heeft ze echt van mij, hoor!” wordt er door de hal gelald.

Als in een roes maakt ze de banduitreiking mee. Ze wordt vastgepakt, gefeliciteerd, maar ze hoort het niet. Ze wil hier weg. Dit was háár plaats.

Thuisgekomen gooit zij haar zwarte band achteloos over de kapstok.
Jaren later hangt hij er nog.