Zwartbont feminisme

Een aantal jaren geleden wachtte ik, op weg naar de bieb in het centrum van Oss, bij een voetgangersoversteekplaats op groen. Terwijl de auto’s voor mij langs raasden, probeerde ik te bedenken hoe de schrijver ook alweer heette die mijn interesse gewekt had. Een vriendelijk “pardon” deed de naam die net aan de rand van mijn brein begon op te doemen weer hopeloos wegzakken. Enigszins verstoord deed ik een stapje opzij voor de koe die naast me was komen staan.

Het duurde een fractie van een seconde. Daarna was er het volle besef. Ik wachtte samen met een zwartbonte koe op het groene licht.

We keken elkaar kort aan. Toen knikte zij met haar kop naar het rode ossenkopje dat destijds (en misschien nog steeds) in de Osse stoplichten de honneurs waarnam voor het traditionele mannetje. “Afschuwelijk!” loeide ze.

“Wel leuk, toch,” zei ik, “om de stadsmascotte in te zetten als verkeerslicht?” “Een gecastreerde stier?!” brieste ze. “Weliswaar geen echte vent, maar toch gewoon wéér de vrouwen gepasseerd!” Verontwaardigd stampte ze met haar hoeven en plette de tenen van mijn rechtervoet. De pijn verbijtend luisterde ik naar haar tirade.

“Twee keer per dag trekken ze aan mijn tepels om de mens van zuivel te voorzien! Het is je reinste dagelijkse aanranding! Het minste wat ze kunnen doen is mijn soort eren. Wij horen in dat stoplicht!”

Het volgende moment versprong het rode ossenkopje en kleurde het groen. We staken over en het viel Koe op dat ik strompelde. “Sorry dat ik in mijn emotie je tenen heb platgewalst, maar het raakt me. Mijn feministische principes zijn mij veel waard.”

We bereikten de overkant waar zij rechts moest en ik links. Ik legde mijn hand op haar flank en aaide. “Geeft niks. Alle begrip.”

Het is tot op de dag van vandaag dat ik bij elk glas melk en iedere plak kaas mijn tenen voel.