Zwarte Pieten

Geachte Redactie

Nou ze hebben het voor elkaar hoor. Ik heb er geen zin meer in.
5 december strepen we wat mij betreft door.
We hebben zo’n beetje het hele afgelopen jaar besteed aan dat geëmmer. Iedereen heeft geprobeerd elkaar de zwarte piet toe te spelen. Er is gebleekt, ontkroesd, er zijn oorringen verwijderd, lippenstift afgeveegd.
En wat krijgen we nu na de roetpiet en de regenboogpiet ?
De kaaspiet en de stroopwafelpiet ! Ik zou me als stroopwafel diep in mijn koek getast voelen. Je wordt nagedaan door een debiel uit Gouda die een ruitjespatroon op zijn bakkes laat grimeren.
Dat eeuwige halfzachte gepolder hier! Het begon al met het wegmoffelen van de roe. Die lekkere bos takken die Piet achter de hand had om nog een beetje discipline in de jonge schavuiten te jagen. Kinderen griezelden als Piet zijn hagelwitte tanden vervaarlijk bloot lachte, en met zijn gard heen en weer zwaaide. En dan die zak!
Als Sint besloot dat je daar als onhandelbaar ettertje recht op had, wist Piet wel raad met je. Niks Ritalin of ADHD. De heerlijke spanning was op onze gezichtjes te lezen. Hier en daar sijpelden in de huiskamer kleine plasjes op het jabo.
Niets is heerlijker dan het openritsen van een pakje als je ook een beetje bang geweest bent.
Daarom is Sint wit en heeft hij een zwarte knecht om pepernoten te strooien en geen licht getinte ‘product delivery assistent’. Een vrolijke, beetje dommige losbol, die kunstjes kan zoals op zijn handen staan en die BOE kan roepen. Dat vinden de kinderen leuk en dit is een Kinderfeest en geen statement voor of tegen de slavernij. Kinderen zijn geen racisten of slavenhouders. Ik ook niet.
En als klap op het suikergoed zijn nu de oude liedjes door twee laaggeletterden herschreven tot politiek correcte misbaksels.
Benieuwd wat ze doen met de zak van Sinterklaas.

K. Ruidnootje