Zwetende lijven…

De zwoele sound en de hitsige beat van ‘Pappa was a rolling stone’ bepaalt het ritme van onze oververhitte, bezwete lichamen. Telkens wanneer het volume aanzwelt gaat ons tempo omhoog en onze hartslag past zich genadeloos aan, aan het opzwepende gekerm van de Temptations. Een twintigtal kreunende, hijgende en soppende lichamen werken zich een weg om mij heen… Het is dinsdagochtend. Ik zwoeg me het licht uit de ogen in de plaatselijke sportschool. We zijn slechts met een paar man/vrouw. Dan gaat plots de deur achter mij open en een horde vrouwen van ver boven (be)middelbaar sjokt de zaal binnen. Zij hebben net hun rollator oefeninkjes-onder-begeleiding achter de rug en trachten nu onder aanmoedigend geschreeuw van een van de instructrices de fitness apparaten in beweging te krijgen. Op het moment dat zich dit afspeelt gaat mij bijna het licht uit op de ‘cross country’, zo’n cardio fitness toestel waar je iets op behoort te doen dat vaag op langlaufen lijkt.

Aan weerskanten van mij zetten twee rimpelteven een ‘spurt’ in op de cross country. De walm van musk en een ander, onbestemd en vies geurtje dringt in mijn neusgaten. Het lijkt of door het gefladder van al die plooien, geloof me, het zijn er veel, geuren van weleer vrijkomen die op een Indiase vuilnisbelt niet zouden misstaan. De hoeveelheid aan vel-te-veel moet genoeg zijn om Pinkpop overdekt te kunnen organiseren wat, gezien een traditie van regen, wellicht een goede suggestie aan Jan Smeets zou zijn.

Vóór mij staat zo’n vouwendel met een oogopslag die geen oogopslag meer is. Haar wallen zijn afgezakt tot waar normaliter haar kaaklijn zat en haar voorhoofd is in zijn geheel over haar ogen gezakt. Saillant detail: ze gebruikt witte oogschaduw waardoor haar oogleden als beamerscherm bij elke powerpointpresentatie zou kunnen worden gebruikt. Ook leuk voor de thuisbioscoop. ‘Mama, kom je? Film begint…’ Vraag ik me dan toch af: ziet zij de film dan dwars door de oogleden heen in spiegelbeeld?

Terug naar de sportschool.

Even voor de goede orde. Ik ga naar de sportschool omdat ik het, net als de meesten hier, wel kan gebruiken. Om eerlijk te zijn, de enigen die het niet nodig hebben zijn de instructrices. Sterker nog, een paar zouden best een paar weekjes bij mij mogen logeren, zorg ik er wel voor dat ze weer wat ‘vlees op de ribben krijgen’ c.q. dikker worden. Bij deze iedere illusie even naar het rijk der fabelen verwijzend; er zijn géén lekkere wijven in een sportschool! Punt. Uitroepteken! – Behalve natuurlijk mijn Poppeduifje. Zij komt welliswaar ook om een paar pondjes kwijt te raken – mijn schuld, ik kook te lekker – maar in tegenstelling tot wat hier vanochtend om mij heen fladdert is zij retestrak. Menig puistengleufje van 16 zou willen dat ze zo’n joekels als mijn Poppeduifje had. Je kunt er op haar 33ste levensjaar nog steeds geen potloodje onder hangen (kennen jullie die?) en ze zijn stevig genoeg om tien bierglazen in toom te houden maar dat is een ander verhaal. Een héél ander verhaal. Later wellicht. Ik dwaal weer eens af…

OK, dat we fysiek met zijn allen hier en daar niet voldoen aan de BNN-norm is geen item maar als er ergens een kledingvoorschrift op z’n plaats is dan is het wel in een sportschool. Nee, het is geen prettig gezicht. Lillend vlees in die strakke leggings. Iedereen kent het wel, dat verschijnsel dat uitgerekend díe vrouwen die het écht niet kunnen hebben juist in zo’n mallotig stoeipakje rond huppelen. Maar het kán erger. Nu staat hier voor mijn neus een 150 plusser in zuurstok kleurtjes haar hele hebben en houden rond te slingeren en dát doet voor mij de deur dicht. Een visioen van rottend losscheurend vlees doemt voor mijn geestesoog op. Graf- en putlucht, zij het imaginair, vult mijn neusgaten en keelholte en mijn maag komt zwaar in opstand. Groen en geel stap ik van de cross country af en besluit naar huis te gaan.

‘Zo jong en dan al niks meer daar’ hoor ik zombiewomen nog krassen als ik de zaal uitloop.