Bob – 7

Het schrille geluid van de deurbel maande om overeind te komen maar haar hoofd bonsde te heftig. Ze krulde zich voorzichtig op haar zij, drukte haar wang tegen de warme tegelvloer terwijl ze vol verbazing haar rood bebloede vingers bekeek. ‘Vloerverwarming, toe maar’ mompelde ze geërgerd, haar benarde positie vervloekend. Het indringende gering was gestopt. Had diegene het opgegeven?

Het geruis van verwarmingselementen vermengde zich met het kloppen van haar slapen.
‘Daar lig je dan, Linda Smolders, lekker slim om niemand te vertellen wat je ging doen’ sprak ze hardop tegen zichzelf, alsof het geluid van haar eigen stem de situatie minder grimmig maakte. Voorzichtig taste ze in de bereikbare zak van haar strakke polyester politiebroek naar haar mobiele telefoon.
‘Shit, die ligt nog in de auto. Goede actie Lin!’. Ze peuterde met één hand de sleutel tevoorschijn en bekeek deze minutieus. Het leek niet op een sleutel van een kluis. Dit soort sleutels trof je eerder aan in ouderwetse kasten. Haar oma had zo’n sleutel gehad voor de kelderkast waar weckflessen met ingelegd zuur stonden te verstoffen, haar voorraad sherry in rekken bewaard werd en spinnen en ander ongedierte huisde.

Voorzichtig probeerde ze nog een keer overeind te komen. Ze trok zich op aan de badrand waardoor haar bebloede vingertoppen een lugubere afdruk maakte op het grauwwitte emaille. Met haar rug tegen de kuip leunend voelde ze onder haar zitvlak een trilling, gevolgd door een staccato getik. Ze spitste haar oren.

‘Tiktiktik’

Het klonk alsof iemand driftig met iets metaligs op een buis tikte.
Was het in dit huis of kwam het bij de buren vandaan?

‘Oké, Lin, tijd voor onderzoek, daar kwam je tenslotte voor’ zei ze wederom hardop.
De ravage om haar heen – de foto’s verspreid over de vloer, naast de badkuip het douchegordijn als een slap spook neergesabeld door zijn eigen stang – deed haar beseffen dat ze sowieso in actie moest komen. Voorzichtig kwam ze overeind en schuifelde naar de wasbak waar ze leunend een blik in de spiegel wierp. Haar spiegelbeeld in het medicijnkastje toonde een inwit gezicht met langs haar slaap een sijpelend bloedspoor – hier en daar uitgeveegd. Ze bekeek de snee van dichtbij en het viel mee. Het bloed was al gestold. ‘Geen hechtingen nodig’, verzuchtte ze opgelucht.

‘Tiktiktik’, het indringende geluid klonk harder dan daarnet.

Ze opende het medicijnkastje dat vol bleek te staan met diverse maten apothekerspotjes.
‘Ah, tramadol, die moet ik hebben’. Ze schroefde het potje open, haalde er een pil uit en spoelde deze weg met een slok water uit de kraan in de hoop haar knallende koppijn ermee te verjagen. Het etiket was nog nieuw. Ze las het voorschrift:

‘Mevrouw De Beer.
3x daags innemen, bij voorkeur op een lege maag.
Let op!
Voorzichtigheid geboden tijdens het bedienen van elektrische apparaten.
Kan het rijgedrag beïnvloeden’.

Vol verbazing keek ze naar de datum. De pillen waren nog maar een week geleden voorgeschreven? Aan mevrouw De Beer? De moeder van Bob?
Haar hart begon sneller te bonzen en het zweet brak haar uit.
Die was toch jaren geleden overleden?

‘Tiktiktik’
Het getik klonk nu nog indringender.

‘Bob, ben jij het? Ik hoor je wel!’, galmde een – door het buizenstelsel vervormde maar duidelijk hoorbare – schelle vrouwenstem.

Van schrik liet Linda Smolders het nog open potje uit haar handen vallen…

Bob – 6