De boeien die verderop in de zee drijven hoef ik niet te redden. Maar ze zien er zo hulpeloos uit. Ze bewegen willoos met de golven mee zonder enige weerstand te kunnen bieden.
Echtgenoot bouwt op het lege strand geconcentreerd aan de zonnetent van zijn dromen. Die bestaat uit vier loopstokken en een niet meer geheel vlekkeloos hoeslaken. Aan de hoeken bevestigt hij touwtjes, op het zand verzwaard met stenen. Het resultaat is een exclusieve oase in de brandende middag.
Vrijdagmiddag, ik ben onderweg naar de bushalte, even verderop. Met nog een kleine vijftig meter te gaan, jengelt de bus mij plots om de hoek tegemoet. Veel te vroeg natuurlijk. Teleurgesteld laat ik mijn schouders hangen en slenter verder, op naar de volgende bus. Een halfuur nietsdoen in een bushokje, daar zie ik echt naar uit.
Twee weken geleden was ik voor een uitwisseling in Bella Italia, het land van de zon, de mooie jongens en de mode. Om ons te laten proeven van de Italiaanse cultuur (en waarschijnlijk ook om kosten te besparen) werden we ondergebracht in een gastgezin.
Ik heb maanden de hele wereld over gereisd. Ik ben geweest op plekken waar weinige mij zijn voorgegaan.
Ik was in Rio de Janeiro, een stad die zijn gelijke niet kent. Van de favela’s tot de oude koloniale wijken, de stranden van Copacabana en Ipanema alles heeft een bepaalde ruigheid en schoonheid.
Als ik op een doodnormale dag weer de trein die als eindbestemming Utrecht Centraal heeft wil nemen, heeft mijn trein weer eens vertraging. En nou weer juist als ik rennend naar het station ben gegaan, omdat ik anders mijn trein zou missen. Dat is zo toevallig, echt iets wat mij nou altijd weer overkomt.
