Hondengeblaf in het dal, dichtbij genoeg om te horen, ver genoeg om te negeren. Of om te denken: als ik van zo ver kan horen, wat stil is het hier dan. Een oude Mariakapel, in the middle of nowhere, voor ons opduikend tussen stokoude olijfbomen die respect afdwingen.
Ik zou dit jaar eindelijk weer eens op vakantie gaan. Twee weken naar Italië. Het Gardameer lonkte mij. Ik had zelfs al een leuk hotelletje geboekt op n kleine 10 minuten van het meer. Je voelt ‘m al aankomen; door omstandigheden ging de reis niet door. Echt jammer want ik had mij er echt op verheugd.
Vakantie, afkomstig van het Latijnse woord “vacare”, dat “vrij zijn” betekent. Vrij voel ik me niet. Er is nog veel te doen, wil ik kunnen vertrekken.
Naast verschillende wassen, poets- en opruimbeurten van ons huis (alsof ik daar iets aan heb in Frankrijk) is het nodig om de kampeerspullen uit te zoeken. Minstens de helft ervan kan niet mee, doordat we met een tent op vakantie gaan.
Mijn vader was altijd bezig met vakantie. Het hele jaar door. Vanaf het moment dat we na drie weken zon thuiskwamen vertelde hij aan iedereen die het maar wilde horen hoe fantastisch het in Frankrijk was geweest. Hoe hij door de Fransen was opgenomen in hun vriendenkring en zelfs mee mocht doen met Jeu de Boules. Nou, dat gebeurde niet vaak hoor, dat Nederlanders daar voor werden uitgenodigd! Maar hij mocht dat wel. En dan gaf hij in het Frans – dan klonk het overtuigender – de gesprekken weer die hij daar had gehad.
In eerste instantie praatten wij vol overgave mee: net terug uit Frankrijk met een kop vol indrukken, ja, dat wilde je wel kwijt aan je vrienden en familie. Maar ach, het leven nam spoedig weer zijn normale loop, de foto’s lagen inmiddels vergeten op de kast, de scholen begonnen weer, ouders gingen weer aan het werk, en dat was dat.
Uren rijden we door desolate landschappen en dan opeens, hoog boven de weg ligt het te glimmen in de zon. Zo’n dorp dat je meteen de naam stadje geeft, in allerlei schakeringen van geel en bruin en rood. Huizen tegen de rots geplakt. Een kerktoren op precies de goede plaats. Je zou het voorzichtig willen oppakken en in een doos doen om mee naar huis te nemen. Je zou zelfs de hele weg zachtjes rijden zodat er niks door elkaar raakt.
