Sinaasappelensinaasappelen

Uren rijden we door desolate landschappen en dan opeens, hoog boven de weg ligt het te glimmen in de zon. Zo’n dorp dat je meteen de naam stadje geeft, in allerlei schakeringen van geel en bruin en rood. Huizen tegen de rots geplakt. Een kerktoren op precies de goede plaats. Je zou het voorzichtig willen oppakken en in een doos doen om mee naar huis te nemen. Je zou zelfs de hele weg zachtjes rijden zodat er niks door elkaar raakt. Daar moeten we even naar toe, het busje klimt er als vanzelf heen. Hij kent ons. Zuchtend van geluk parkeren we vlak voor een heel oud café op het centrale plein.
Gaan een espresso drinken aan de bar die uit één stuk marmer bestaat. Oude mannen met filmgezichten brengen hier dagelijks uren door, zijn hier meer dan thuis. Wonen hier. Ze bestellen niks, maar dat schijnt geen enkel probleem te zijn. Ze stofferen dit café al jaren, dat zie je. Iedere bekende binnenkomer wordt hartelijk verwelkomd, omhelsd, gekust. Een grap erbij. Even ontstaat levendigheid in de mimiek. Ogen glimmen, een mond beweegt. Daarna gaat alles terug naar stand-by en worden ze weer figuranten.

Ik voel steeds hun aanwezigheid. Dat is wederzijds. Een vrouw in hun café, een vreemdelinge. De dagelijkse routine wordt even doorbroken. Ze staren alsof ze iets verwachten. Een van de mannen met een groot gezicht, sjaal nonchalant om, zoals alleen Italianen dat kunnen, wijst ons door het raam op een persoon in trainingspak en maakt duidelijk dat we bij haar sinaasappelen moeten kopen.
Ze zijn [i]’bene'[/i], zegt hij,[i]’non, multo bene'[/i]. De rest luistert aandachtig mee en peilt onze reactie. Het voelt ook lichtjes aan als ertussen genomen worden. Misschien. Door hoe ze kijken.

Midden op het kruispunt staat ze, stoer donkergebruind hoofd, mannelijk ogend door het heel korte haar. Er liggen een paar bultige plastic zakken naast haar op de grond. Ze laat aan automobilisten die voor rood stoppen, breed lachend wat vruchten zien. Die zijn wel erg verschillend van grootte en vorm. De vruchten, dan. Nee, ze lijken absoluut niet op de Albert-Heijn-in-groene-netten-sinaasappels. Maar daarvoor zijn we dan ook niet op Sicilië.
We rekenen af bij de bar.

Steken over naar de koopvrouw. Hoeveel kosten ze? 2 euro voor 5 kilo. Nee, we wijzen naar het kampeerbusje, dat is echt veel te veel. Ik geef haar de euromunt en voor ik het weet heb ik de zware zak in mijn handen. Nee, ze wil niks terug. Handel is handel. Lachende oude hoofden aan de overkant.
We zwaaien.
Er zit niks anders op dan in alle hoeken en gaten de misbaksels te stoppen. Ze zijn verdacht zacht, de grootte variert van bijna erwt tot voetbal. Dat sommige vierkant zijn is wel handig. De hele lege weg naar de kust ruikt het naar marmelade. En dat zal nog dagen duren.

Bij het ontbijt eten we er allebei minstens een week lang twee. Ze zijn heerlijk zoet, maar zwaar menstruerend: bloedsinaasappels. Voor de gein rekenen we elke dag door wat ze kosten. Ze worden steeds goedkoper. Op het laatst vier cent per stuk.

Jammer, dat we er nog een paar geplet tussen het vuile beddengoed vonden toen we thuis kwamen.