Uren rijden we door desolate landschappen en dan opeens, hoog boven de weg ligt het te glimmen in de zon. Zo’n dorp dat je meteen de naam stadje geeft, in allerlei schakeringen van geel en bruin en rood. Huizen tegen de rots geplakt. Een kerktoren op precies de goede plaats. Je zou het voorzichtig willen oppakken en in een doos doen om mee naar huis te nemen. Je zou zelfs de hele weg zachtjes rijden zodat er niks door elkaar raakt. Daar moeten we even naar toe, het busje klimt er als vanzelf heen. Hij kent ons. Zuchtend van geluk parkeren we vlak voor een heel oud café op het centrale plein.
Gaan een espresso drinken aan de bar die uit één stuk marmer bestaat. Oude mannen met filmgezichten brengen hier dagelijks uren door, zijn hier meer dan thuis. Wonen hier. Ze bestellen niks, maar dat schijnt geen enkel probleem te zijn. Ze stofferen dit café al jaren, dat zie je. Iedere bekende binnenkomer wordt hartelijk verwelkomd, omhelsd, gekust. Een grap erbij. Even ontstaat levendigheid in de mimiek. Ogen glimmen, een mond beweegt. Daarna gaat alles terug naar stand-by en worden ze weer figuranten.
Ik voel steeds hun aanwezigheid. Dat is wederzijds. Een vrouw in hun café, een vreemdelinge. De dagelijkse routine wordt even doorbroken. Ze staren alsof ze iets verwachten. Een van de mannen met een groot gezicht, sjaal nonchalant om, zoals alleen Italianen dat kunnen, wijst ons door het raam op een persoon in trainingspak en maakt duidelijk dat we bij haar sinaasappelen moeten kopen.
Ze zijn [i]’bene'[/i], zegt hij,[i]’non, multo bene'[/i]. De rest luistert aandachtig mee en peilt onze reactie. Het voelt ook lichtjes aan als ertussen genomen worden. Misschien. Door hoe ze kijken.
Midden op het kruispunt staat ze, stoer donkergebruind hoofd, mannelijk ogend door het heel korte haar. Er liggen een paar bultige plastic zakken naast haar op de grond. Ze laat aan automobilisten die voor rood stoppen, breed lachend wat vruchten zien. Die zijn wel erg verschillend van grootte en vorm. De vruchten, dan. Nee, ze lijken absoluut niet op de Albert-Heijn-in-groene-netten-sinaasappels. Maar daarvoor zijn we dan ook niet op Sicilië.
We rekenen af bij de bar.
Steken over naar de koopvrouw. Hoeveel kosten ze? 2 euro voor 5 kilo. Nee, we wijzen naar het kampeerbusje, dat is echt veel te veel. Ik geef haar de euromunt en voor ik het weet heb ik de zware zak in mijn handen. Nee, ze wil niks terug. Handel is handel. Lachende oude hoofden aan de overkant.
We zwaaien.
Er zit niks anders op dan in alle hoeken en gaten de misbaksels te stoppen. Ze zijn verdacht zacht, de grootte variert van bijna erwt tot voetbal. Dat sommige vierkant zijn is wel handig. De hele lege weg naar de kust ruikt het naar marmelade. En dat zal nog dagen duren.
Bij het ontbijt eten we er allebei minstens een week lang twee. Ze zijn heerlijk zoet, maar zwaar menstruerend: bloedsinaasappels. Voor de gein rekenen we elke dag door wat ze kosten. Ze worden steeds goedkoper. Op het laatst vier cent per stuk.
Jammer, dat we er nog een paar geplet tussen het vuile beddengoed vonden toen we thuis kwamen.
13 reacties
LouisP · 25 juli 2010 op 09:56
Pally,
opening is bijzonder origineel..
lekker om te lezen..een paar geweldige leuke zinnetjes erin.
Het leest als een trein..
groet,
Louis
Anti · 25 juli 2010 op 10:36
Heerlijk verhaal Pally, leest lekker vlot. Je bent erg goed in het oproepen van beelden, opnieuw zag ik alles voor me.
Prlwytskovsky · 25 juli 2010 op 11:02
Eerst maar even m’n kunstgebit ingedaan alvorens de titel uit te spreken.
Mooi gedetailleerd reisverslag Pally. :duimop:
arta · 25 juli 2010 op 11:14
Het leest als dé juiste compositie van de juiste blik, de juiste humor en de juiste verteltoon, echt héél mooi!
SIMBA · 25 juli 2010 op 11:51
Zo’n aan de berg geplakt dorpje….geweldig vind ik dat altijd! Heerlijk, sappig stukje vol met vitamines 😀 maar 5 kg is niet zoveel hoor 😉
schoevers · 25 juli 2010 op 20:35
Ben weer even terug op de site en zag meteen dit mooie verhaal van je.
Weer ´ouderwets´geschreven en de sfeer mooi overgebracht.
Groeten!
Hans.
Mien · 26 juli 2010 op 18:51
Deze column werkt uitnodigend.
Binnenkort naar Napels.
Dan zal ik ook weer eens in die geliefde orangina’s bijten.
Je moet het fruit eten en drinken, daar waar het vandaan komt. Net als goede wijn.
By the way Pally, zaten er nog maffiose sinaasappels tussen? :hammer:
Mien
pally · 26 juli 2010 op 21:24
Ja, Mien, die drie vierkante bloedexemplaren met een donkere zonnebril op en spataderen 😆
Mien · 27 juli 2010 op 08:28
@Pally:
[b][u][url=http://adsoftheworld.com/files/orangina%20truck.jpg]Ik zal extra opletten in Napoli![/url][/u][/b] :mafiosi:
pally · 27 juli 2010 op 11:36
Bedankt allemaal voor de leuke reacties. Het stimuleert mij om toch maar weer een paar reisverhalen te vertellen :kus:
Pally
sylvia1 · 27 juli 2010 op 19:39
Ik zit ook op vakantie-ritme en ben daarom erg laat met reageren, excuses, maar wil ook nog even kwijt dat ik erg van dit reisverhaal heb genoten, schitterend, dus ben blij te lezen dat er meer reisverhalen volgen!
DreamOn · 27 juli 2010 op 22:25
Erg mooi, Pally.
pally · 28 juli 2010 op 12:15
Dank je wel, Syl en Do!
:kus: Pally