We hebben de Siciliaanse zondagssfeer van flaneren door Middeleeuwse straten uitgebreid geproefd. Een hete cappuccino met een toef melkschuim heeft ons een elegante snor bezorgd. Kruidige geuren waaien uit de ramen. Prachtige gevels. Velen gerestaureerd, maar de vervallen, verveloze huizen trekken mij juist meer aan. Vertellen of verbergen verhalen. Oude verhalen. Maar kom, we moeten een restaurant vinden om te lunchen.
Aan zijn beige besmeurde broek hangt iets roods te bungelen. Juist voor zijn kruis, niet echt gepast om naar te staren. Terwijl hij in gebrekkig Duits zijn zelf gebouwde modelschip aan ons laat zien, waag ik een korte blik op het slingerende dingetje. Geen idee wat het is. Zijn broek is smerig. De bruine, verweerde huid van zijn gezicht ook. Een gezicht met grote natte lippen waaruit een zware alcoholwalm ontsnapt. De kleur van zijn ogen gaat verloren achter een bril met dikke glazen. Mijn eerste indruk is dat ik hem mag, onze Hausmeister, zoals hij zichzelf noemt.
Er ronkt iets boven mijn hoofd. Het geluid lijkt op dat van een vliegtuig, maar de luchthaven ligt hier ver vandaan en ons dorp ligt niet in de aanvliegroute. Slaapdronken maai ik met mijn rechterarm over de vloer, totdat ik mijn telefoon te pakken heb. Zes uur. Net wil ik mijn hoofd weer op het kussen leggen, als opnieuw een enorm kabaal boven mijn hoofd losbarst. Ondanks het tijdstip ben ik nu klaarwakker. Ik spring mijn bed uit, ren naar buiten en zie nog net, laag boven de daken aan de overkant van de straat, een helikopter overvliegen. Al na een paar minuten keert hij terug. Het reservoir, dat aan lange kabels onder de helikopter hangt, verspreidt een fijne nevel van zeewater. Bluswater!
Het Franse “kermesse”, betekent “kermis”. Maar “kermesse d’été”, betekent “weldadigheidsfeest”.
Er zijn maar weinig franse woorden, die met een “k” beginnen.
“Kif-kif”,”kiki”, en je hebt het al bijna gehad.
Ik zocht het op, kermesse d’été, omdat het op een bordje stond bij het oude draaimolentje, net buiten onze camping. De rest snapte ik redelijk…
Onze vakantie begint nattig. In de nacht van vertrek wordt de Nederlandse hitte verdreven door een flinke onweersbui. Alsof het zo moet zijn, we kunnen er niet van slapen. Minder prettig, wanneer je hebt afgesproken met je gezin om ’s nachts om drie uur op te staan, zodat je om vier uur kunt vertrekken. We besluiten het vertrek dan maar een uurtje uit te stellen.
