“Kermesse d’été”.

Het Franse “kermesse”, betekent “kermis”. Maar “kermesse d’été”, betekent “weldadigheidsfeest”.
Er zijn maar weinig franse woorden, die met een “k” beginnen.
“Kif-kif”,”kiki”, en je hebt het al bijna gehad.
Ik zocht het op, kermesse d’été, omdat het op een bordje stond bij het oude draaimolentje, net buiten onze camping. De rest snapte ik redelijk… Vroeger bleek onze camping een vakantiekolonie geweest te zijn, waar kinderen uit de stad gedurende de zomer mochten verblijven. Het draaimolentje draaide er elke avond voor hen, en het was geschonken door de gegoede, plaatselijke gemeenschap.
Het molentje draaide nog steeds, elke avond schakelde een wat droefgeestige, oude man hem in. De kinderen van de camping genoten ervan.
Onze dochters ook, al was er geen muziek bij en geen suikerspin.

De oude man rekende 20 centimes per rit, maar de meeste ouders gaven meer; het molentje kon wel wat onderhoud gebruiken, dat kon je zo zien.
Er draaiden ook drie vliegtuigjes mee, aan een arm. Als je op een knopje drukte dan gingen ze nauwelijks nog omhoog, de lucht lekte weg, er was geen kracht meer. Als het kindje nog klein was, dan ging zijn moeder er nog naast zitten, daar gebeurde dan helemaal niets. Taxiën geblazen.

Een Nederlandse meneer plaatste een busje in het hokje bij de oude man, met de tekst: “Geef ons lucht”. Een Duitse vader schreef er nog tekst onder: “Für die Flugzeuge”. De trotse Fransen schreven er niets onder. Wanneer onze kinderen 10 ritjes gemaakt hadden of zo, dan deden we nog wat extra’s in het busje.

Een jaar later vlogen de vliegtuigjes, dat het een lieve lust was. Wel twee meter hoog, ongeacht de moeder. Zelfs de paarden galopeerden weer en de oude man genoot van het gerepareerde mechaniek, zo verklaarde ik althans zijn opgeruimde, kwieke blik… Toen ik me naast zijn hokje opstelde en er plaats nam op een stoel, zijn ooghoogte, openbaarde zich minstens één oorzaak van zijn montere oogopslag. De vliegtuigjes waren open aan de onderzijde, er was slechts een stang voorzien, om de voeten te plaatsen. Op volle hoogte kon het niet anders, of zijn blik moest wel op de billen van de moeders vallen in een niets onthullende pose, vanuit zijn invalshoek…

“Hij heeft weer plezier in zijn werk”, sprak een moeder tot mij.
Ik liet het maar zo en genoot van de gelukzaligheid die me overviel, bij het waarnemen van zoveel weldaad uit alle richtingen; “kermesse d’été, toutes directions”.