Waar rook is

Er ronkt iets boven mijn hoofd. Het geluid lijkt op dat van een vliegtuig, maar de luchthaven ligt hier ver vandaan en ons dorp ligt niet in de aanvliegroute. Slaapdronken maai ik met mijn rechterarm over de vloer, totdat ik mijn telefoon te pakken heb. Zes uur. Net wil ik mijn hoofd weer op het kussen leggen, als opnieuw een enorm kabaal boven mijn hoofd losbarst. Ondanks het tijdstip ben ik nu klaarwakker. Ik spring mijn bed uit, ren naar buiten en zie nog net, laag boven de daken aan de overkant van de straat, een helikopter overvliegen. Al na een paar minuten keert hij terug. Het reservoir, dat aan lange kabels onder de helikopter hangt, verspreidt een fijne nevel van zeewater. Bluswater! Ondertussen is ook mijn dochter wakker geworden. Het hotel staat te trillen op zijn grondvesten en wij haasten ons naar buiten. Er komt alweer een helikopter vanaf de zee aangevlogen. Wij lopen in de richting waarin hij vliegt, tot waar onze straat overgaat in een bergpad. En daar, aan de rand van het dorp, beneemt het uitzicht ons de adem. Dikke rookwolken stijgen op van de hellingen achter het dorp. De lucht is doordrenkt van hun bijtende geur. Er woeden drie flinke branden, waarvan er eentje zo dichtbij is, dat we de bomen horen kraken, het vuur loeien. De hoeveelheden water die de talloze blusheli’s en -vliegtuigen laten vallen, moeten enorm zijn, maar lijken verhoudingsgewijs minimaal. Alsof je met een kopje thee een brandend gazon van twintig vierkante meter probeert te blussen.

Na een poosje lopen we het dorp in om vanaf de pier te kijken naar hoe de helikopters hun reservoirs vullen. Al tien dagen verblijven we op dit prachtige eiland, in dit vriendelijke dorp. Vandalisme en criminaliteit zijn hier nog niet doorgedrongen. Onze dagen waren tot nu toe gevuld met leuke uitstapjes, heerlijke uren aan zee, zalig eten en leuke ontmoetingen. Maar ondanks de zachte ochtendkleuren heeft het dorp opeens iets onvriendelijks. Rook, vuur en het oorverdovende geluid van helikopters jagen ons de stuipen op het lijf. We maken elkaar wijs dat we niet bang zijn, maar besluiten toch om dit angstaanjagende decor vandaag te ontvluchten. Paspoorten, tickets en sleutels van huis, haard en auto in Nederland haal ik uit voorzorg uit het kluisje in de hotelkamer. Ik weet niet, of we hier straks nog terug kunnen keren.

Als we na een dagje in de hoofdstad van Samos naar Kokkari terugrijden, zien we al van ver, dat het sein ‘brand meester’ onmogelijk gegeven kan zijn. Nog steeds wemelt het in de hemel boven het dorp van de vliegtuigen en heli’s. Dikke rookwolken trekken langs de horizon.’s Avonds, op een terras aan de haven, zien we de lucht van zachtroze naar donkerblauw verkleuren. Een laatste helikopter scheert over onze hoofden en laat een spoor van minuscule waterdruppels op ons neerdalen. En dan is het stil. Optimistisch denken wij dat de branden eindelijk geblust zijn, maar we begrijpen al snel, dat er in het donker niet gevlogen mag worden. Aan het eind van de avond wandelen we terug naar ons hotel en dan stokt onze adem opnieuw. De hellingen baden in een oranje gloed. Met pijn in mijn buik probeer ik toch te gaan slapen. Naast mij kan mijn dochter de slaap evenmin vatten.

Pas in de loop van de volgende dag, slaagt de brandweer erin, het vuur te doven. Nog de hele dag, wordt er nageblust. Wij brengen de dag door op het strand, terwijl de heli’s voortdurend over ons heen vliegen, om water te halen. Pas als de helikopters ’s avonds naar de luchthaven zijn teruggekeerd, de rookwolken zijn opgelost en de hellingen niet meer oranjegekleurd zijn, durf ik onze waardevolle spullen weer in het kluisje te stoppen en opgelucht adem te halen. Tijdens de laatste dagen van onze vakantie genieten we met misschien nog wel vollere teugen van de rust, de vriendelijke bevolking en het nog steeds prachtige eiland. Alleen een paar stukken zwartgeblakerde helling herinneren nog aan de twee spannendste dagen, die we ooit tijdens een vakantie beleefd hebben.