De Hongaar

De flat werd opgeleverd. Overal in de omgeving lagen bergen zand, lege zakken, onkruid en bouwmateriaal, zodat het leek alsof de nieuwe woningen een veilig onderkomen waren in de wildernis. Na haar mislukte huwelijk was ze blij met haar eigen huisje. Het had in elk geval een dak, het was er warm en droog. Eindelijk vrijheid. Vijf kinderen had ze, en vier ervan wilden haar nooit meer zien. Ze was een verrader. Nee, en dan die minnaar. Een morsige baardige Hongaar. Moeilijk verstaanbaar, een zonderlinge zwerver.

Ze kende hem al toen ze jong was, van een geheime nacht in het weiland achter de Ambachtsschool. Van toeten of blazen wist ze niet. Haar moeder sprak in die tijd nog niet eens van menstrueren. De daad zelf was niet noemenswaardig, maar er ging een zekere mate aan spanning van uit. Nooit eerder was ze ongehoorzaam geweest. Tot nu. Toen ze zwanger bleek schopte vader de Hongaar van het erf. Niemand mocht weten dat Janus het kind was van een minnaar. Zelfs haar verloofde Piet was in de veronderstelling dat hij de vader was. Ze trouwde met hem, van liefde was geen sprake. Keerde haar minnaar maar terug, dan zou ze met hem meegaan, maar hij kwam niet. Ze bleef bij Piet. Soms staarde ze in de verte over de heuvels. Misschien kwam hij juist voorbij, of was hij ergens dicht in de buurt.

Piet verwekte vier kinderen bij haar zonder enige passie. Het was zo. Geen van deze kinderen leek op de oudste, maar daar trok hij zich weinig van aan. Hij zweeg. Zelfs tegen grapjassen die hem ervan beschuldigden dat hij vast toverballen had. Geen reactie. Op en neer slofte hij van de garage naar de huiskamer en weer terug. De dikke harige buik hangend over de broekband, een half opgerookte peuk bungelend in de mondhoek. Brilletje op.

De conversatie was beperkt. Ja en nee, meer werd er niet gesproken. Zij bakte eieren met spek, die at hij graag, en soms een spiegelei. Elke zondagmorgen om tien uur precies wurmde hij zijn kleine lid tussen haar bleke volle dijen. Ze verdroeg wekelijks deze vijf minuten, maar dacht intussen aan de was, de strijk of een lekker bord dampende stamppot.

Tot Janus op en een dag wilde weten wie zijn echte vader was en de Hongaar ergens werd opgeduikeld in de binnenlanden van Hongarije. Hij wist nog wel wie Ank was en lachte zijn gouden tand bloot toen zij ter sprake kwam. De tatoeages op zijn lichaam waren half vervaagd maar nog zichtbaar. Haar naam viel te lezen in blauwe inkt, op de rimpelige huid van zijn bovenarm. Samen reisden ze naar Nederland. De Hongaar had in zijn vaderland kind noch kraai, en nam gemakkelijk afscheid van zijn oude bestaan.

Hij ontmoette zijn geliefde op hun geheime plaats. Achter de oude Ambachtsschool. Het weiland was inmiddels bebouwd.
‘Hier is Janus ontstaan,’ sprak hij in gebroken Nederlands en wees met een vuile vinger naar het bewuste gebied. Zij knikte en keek goed naar zijn gezicht. Het was ouder, anders. Niet zoals ze zich hem herinnerde in haar dromen. Maar ze wist van binnen dat ze met hem verder wilde.

Piet zweeg toen ze hem vertelde van haar oude liefde en dat ze wegging. Hij nam de afstandsbediening en richtte zijn blik op de televisie. Er werd gejuicht. PSV scoorde juist.