Hijgend rende hij zijn appartement in, sloot de deur met alledrie de sloten. Ook de knip ging er in razend tempo op. Achter de deur liet Piet Krekel zich op de grond zakken, het nog warme zakhorloge bungelend aan zijn rechterhand, ‘Is dit echt? Is dit écht?’ herhalend als een mantra, hopend op een negatief antwoord vanuit zijn dolgedraaide brein. Of was het nu de wereld die dolgedraaid was? Haalde iemand een bizarre grap met hem uit? Wát was er zojuist gebeurd?

Na een paar minuten nam de rede het weer over van de waanzin. Stram stond hij op. Liep naar het raam. Dacht. Dacht. Dacht. Wat wist hij nu helemaal over het horloge? Oké, zijn oma had het geërfd van háár opa, de flamboyante  Piet Grillo, aan wie hij zelf zijn naam te danken had. Volgens zijn moeder, die hem nog nét gekend had als kind, was hij een graag geziene ijsverkoper en gebeurde er altijd onverwachte dingen in zijn buurt. En hij was sterk. Beresterk. Ooit scheen hij een paard opgetild te hebben, dat op hol geslagen was en bijna een kind vertrapte. Raar verhaal.

Piet voelde het zakhorloge steeds zwaarder worden aan zijn hand. Nogmaals bekeek hij het. Dit keer nóg grondiger. Behalve dat het er, qua stijl, oud uitzag en een wijzer miste, was het een gewoon horloge, van een uitzonderlijke schoonheid. Dát was ook de reden dat hij het gepakt had.  Stel je voor, dat het personeel van het bejaardenhuis er mee vandoor ging?  Maarja, nu had hij een toezichthouder van de uitvoering van toverwetten, of zoiets, op zijn dak.
Nee. Dit gebeurde niet echt.

In een opwelling zette hij het horloge op één uur. Even was er aarzeling, maar toen drukte hij voor de tweede maal op het knopje, voelde het wederom warm, heet worden en stond in de lift, met in zijn ene hand het zakhorloge en in de andere hand een stapeltje post. Boven op het reclamedrukwerk zag hij een keurige witte envelop, geadresseerd aan De heer P. Krekel.
‘Dit kan niet waar zijn!,’ riep hij geschrokken. Zonder dat hij zich ervan bewust was, glibberden de poststukken tussen zijn vingers door, maar dit keer ving hij ze behendig op. De overige liftgangers bleven star ongeïnteresseerd voor zich uitkijken.

Langzaam, nadenkend liep Piet naar zijn voordeur. Wat moest hij hier nu mee? In zijn appartement aangekomen legde hij het reclamedrukwerk op tafel en nam plaats in zijn leunstoel om de brief weer te openen.

“Wat moet ik nu met jou, brief? Kon je me maar wat meer vertellen. Ik begrijp het niet!”

Plots hoorde hij een enorm kabaal vanuit zijn keukentje. Het leek wel of het er stormde! Snel rende hij er naartoe. In de deuropening bleef hij stokstijf staan.

“Goedenavond, ik ben P.S.” klonk het vrolijk, “U riep mij omdat u een brief van ons hebt ontvangen, die niet duidelijk was?”
“Uhm… Ik… Ja! Wie ben jij? Hoe… Hoe kom je binnen?”
Lachend begint het vreemd uiziende, knappe wezen te praten.


Arta

Zijn. bewonderen, verwonderen, notuleren, opwaarderen; Het zijn zomaar wat steekwoorden, die voor mij onlosmakelijk zijn verbonden aan 'Schrijven'. *Overigens schrijf en reageer ik als arta natuurlijk op persoonlijke titel

22 reacties

NicoleS · 7 oktober 2016 op 07:04

Dat heb je goed gedaan, Arta. Het leest lekker weg. Nu ben ik aan de beurt.?

Mien · 7 oktober 2016 op 07:38

Prima aanvulling. Goed ingehaakt. Een verhaal dat in de lift zit en op en neer gaat. Als we maar niet liftziek worden. Ben benieuwd wat er om twee uur gebeurt. Zet hem op (de juiste tijd) NicoleS.
Grillo? Toch niet een voorouder van Beppe? 😉

    Arta · 7 oktober 2016 op 08:41

    Whaha, Grillo als in de vertaling van Krekel naar het Italiaans…

    Mien · 7 oktober 2016 op 08:54

    Nou ja. Een van de voornamen van Beppe is Piero. Over toeval gesproken? Piet komt dus ook in Italië veel voor. Zou dat ook voor Jaap gelden? 😉

Lianne · 7 oktober 2016 op 08:01

Heel goed, Arta! Het zakhorloge werkt dus echt, en de brief blijkbaar ook. 🙂
Ik ben nu al nieuwsgierig naar het vervolg.

NicoleS · 7 oktober 2016 op 09:07

Het vervolg is al geschreven, ik heb echter namen bedacht in Latijn. zijn echter in Latijn geschreven. Ach ik zie het wel . Laat maar weten wanneer het verhaal geplaatst mag worden. Anders laat ik het een week in concept staan.

NicoleS · 7 oktober 2016 op 09:07

Edit is weg. Shit. In latijn bedacht dus.

    Mien · 7 oktober 2016 op 09:29

    Ik denk dat Arta ook wel twee weken op de front wil staan NicoleS. Geduld in concept dus. Tenzij …

    (edit redactie)

StreekSteek · 7 oktober 2016 op 09:29

Goed vervolg.

Nummer 22 · 7 oktober 2016 op 10:04

Va Bene! Cordialo Saluti!

Dees · 7 oktober 2016 op 11:31

Mooi vervolg, goed geschreven collega! 😀 Ik heb even de bezem door de reacties gehaald, voor wat meer on topic gevoel.

van Gellekom · 7 oktober 2016 op 12:09

Prima vervolg

Snarf · 7 oktober 2016 op 14:36

Een horloge als tijdmachine. Knap gevonden, lekker geschreven, mooie afsluiting als opstapje voor de volgende columnist.

Bruun · 7 oktober 2016 op 15:36

Bijzonder vermakelijke kost. Het begint nu al lichtjes te tollen in mijn hoofd; dat belooft wat voor de rest van het verhaal. Zoals altijd uitstekend geschreven, Arta.

Esther Suzanna · 7 oktober 2016 op 19:42

Wat goed! Het zou zomaar een inleiding kunnen worden tot een kassucces! Super vervolg Arta! 🙂

Nachtzuster · 7 oktober 2016 op 22:44

Mooi hoe jij enigszins uit je eigen comfortzone kruipt met dit vervolgverhaal. Top gedaan, Arta!

Meralixe · 8 oktober 2016 op 08:04

Net zoals in het vorige verhaal (Bob) blijf je naadloos bij de vorige schrijver maar geef je de volgende schrijver via dat vreemde mannetje ruimschoots de kans verder te borduren. Perfect!

pally · 8 oktober 2016 op 12:05

Mooi gedaan, Arta!En inderdaad goeie cliffhanger.Het is niet zo mijn schrijf-en leesgenre. maar misschien toch een uitdaging. ik moet er nog even over denken…

Arta · 8 oktober 2016 op 21:30

Mensen! Wát een geweldige reacties, dank je wel!

Normaalgesproken schrijf ik heel snel associatief. Met vervolgverhalen, en zeker dít vervolgverhaal, kan dat gewoon niet.
Dus… Een week lang heb ik Liannes kijkcijfers omhooggelezen om Piet Krekel te gaan voelen, vervolgens ben ik gaan denken -Moet ik elk lijntje gaan opvolgen of juist niet- en uiteindelijk besloten maximaal twee lijnen verder uit te werken. En voilà!

Man, wát een uitdaging, maar jee, hoe leuk!
@Dees: Tnx! For cleaning up a bit!
@Pally: Wat mij betreft een aanrader!

Mien · 8 oktober 2016 op 23:20

Mooi om te lezen hoe je het hebt aangepakt Arta. Respect.

Dees · 24 oktober 2016 op 16:47

Had me enkel bemoeid met de opschoning. Maar ik vind het zeer goed hoe je de start wat extra body weet te geven, om vervolgens door te pakken naar het nieuwe wezen. Dus, met iets meer body in de reactie dan de vorige keer, goed vervolg collega 😉

Geef een reactie

Avatar plaatshouder