Oklahoma

27 Mad

Het was nog een hele klus om de harde roodbruine aarde los te maken. Met een spade moest ik de brokken grond in stukjes hakken om het te vermengen met de rulle potgrond. Steve had enthousiast gereageerd op mijn tuinvoorstel en na het eten waren we gelijk naar ‘The Mall’ vertrokken waar hij zonder morren een kar vol laadde met tuingereedschap, zakken potgrond, tomaten-, courgette-, aardbeien- en komkommerzaailingen. Naast groente zocht hij ook bloemen en planten uit die volgens hem in het warme klimaat goed konden gedijen. Ik had tenslotte nog nooit een tuin aangelegd.

De dagen kabbelden voort en tijdloosheid werd mijn grootste vriend. Steve was vaak al vertrokken als ik opstond en kwam niet voor zevenen thuis. Elke ochtend dronk ik languit op de schommelbank mijn koffie, schreef in mijn dagboek, douchte, kleedde me aan en werkte in mijn tuintje. Alle zaailingen stonden in de grond die ik elke dag voorzichtig los harkte. Hun kwetsbaarheid in de brandende zon vroeg om grote hoeveelheden water. Na een kleine lunch las ik een boek, in de namiddag deed ik iets aan het huishouden en het avondeten. Iedere dag liep ik over het zandpad naar de ‘grote weg’ en opende hoopvol de ijzeren brievenbus. Niet alleen was er nog steeds geen brief uit Nederland of van Elena, er was zelfs nooit post, niet eens een krant.

De dagen duurden lang. Als Steve thuis kwam gingen we na het eten soms een stuk rijden, boodschappen doen of als Mike langskwam en samen met Steve ging vissen ging ik mee. Ondanks dat ik Mike nog steeds niet mocht waren het aangename onderbrekingen van de eentonigheid die mijn dagen kleurde.
Steve’s euforie na de verhuizing had al snel weer plaats gemaakt voor dezelfde somberheid die hij in het appartement had uitgestraald. We spraken weinig en als ik hem iets vroeg leek het alsof hij mij niet hoorde. Ik drong niet aan omdat ik geen ruzie wilde. De zondagavond, na een weekend waarin we veel boodschappen hadden gehaald voor de komende week en Steve wat aan het huis had vertimmerd, waren we net klaar met een late maaltijd toen hij zijn keel schraapte en zei, ‘I have news’.
‘Tomorrow I’ll start with a new job at an offshore drilling station. The work at the factory is done’. 
‘It’s in the Gulf of Mexico so I will be gone for at least ten days’ vervolgde hij.

Nadat de volle betekenis van zijn woorden tot me was doorgedrongen voelde ik een extreme woede omhoog borrelen. Dit was waanzin!
‘You cannot leave me here by myself, are you crazy?!’, viel ik uit. Boos en overstuur stond ik te snel op waardoor ik mijn stoel omstootte die met een dreun op de plavuizen vloer neerkwam. 
Terwijl ik de stoel opraapte en terug wilde zetten stond Steve als in slow motion op terwijl zijn handen naar de schaal met de overgebleven pastasaus grepen die op tafel stond. Met waanzin in zijn ogen en een angstaanjagende schreeuw smeet hij de schaal door de kamer, raakte de muur en een spoor van rode saus verspreidde zich over het witte vlak. Als bloederige sporen droop de saus langzaam naar beneden.

Mijn adem stokte. Ik durfde niet naar Steve te kijken, bang door wat ik had gezien. Terwijl ik verbijsterd richting deur liep griste ik mijn sigaretten mee en zittend op de schommelbank stak ik met trillende handen een sigaret op. Ik voelde niks, enkel een ijzige kou ondanks de nog warme avond. De veranda lag in het schemerlicht van het huis maar daarbuiten was het al behoorlijk donker. Alle gevaren die er in het duister zouden kunnen rondwaren als ik hier alleen zou zijn spookten door mijn hoofd. Door de openstaande ramen hoorde ik gerommel en het licht in de slaapkamer ging aan. Steve kwam niet naar buiten.
Als verdoofd stak ik nog een sigaret op.