1 op de 50 vrouwen is mooi

91 % van de Nederlandse vrouwen is niet tevreden over hun uiterlijk. Slechts 2 % vindt zichzelf mooi. Velen overwegen facelifts of het laten wegzuigen van vet. Dat en nog veel meer schokkends blijkt uit een onderzoek van beautymerk Dove. Ik was snel over de eerste schrik heen. Want als ik op straat, in een restaurant, de disco of op mijn werk om me heen kijk zijn echt mooie vrouwen inderdaad schaars. Behalve een paar mooie en een paar foeilelijke zie je vooral veel alledaags uitziende vrouwen. Niet echt mooi zijn is eigenlijk normaal. Vrouwen (mannen ook natuurlijk) die er alledaags uitzien zijn per definitie niet mooi. Omdat alledaags nu eenmaal de regel is en mooi een uitzondering. Het hoeft geen drama te zijn want wie niet mooi is kan intelligent zijn. Of humor hebben, goede smaak, stijl of kracht. Sociaal of vriendelijk zijn. Of uitmuntend leiding kunnen geven. Maar over welke uitzonderlijke kwaliteiten ze ook beschikken, mooi gevonden worden gaat voor veel vrouwen boven alles. Tegen de klippen op streven ze daarnaar. Bijvoorbeeld met behulp van producten van Dove. Maar het valt niet mee en daarom klaagt volgens datzelfde onderzoek 70 % van de ondervraagde Nederlandse vrouwen dat het “onrealistische schoonheidsideaal” in de media niet haalbaar is voor de ‘gewone vrouw’. Alsof een ideaal haalbaar moet zijn, over onrealistisch gesproken. Wat zou er over blijven om naar te streven als idealen makkelijk haalbaar waren?

Er is sprake van een merkwaardig misverstand en dat zou wel eens met de democratie te maken kunnen hebben. Over belangrijke dingen worden op democratische wijze besluiten genomen en dan wordt het verleidelijk om te proberen ook het schoonheidsideaal met meerderheid van stemmen vast te stellen. En dan zo dat het haalbaar is. Hoe stellen Nederlandse vrouwen zich dat haalbare schoonheidsideaal dan voor? Ze willen een “gevarieerder” beeld van schoonheid in de media. Niet, zoals voor de hand ligt, een mooi koppie en een perfect lijf. Een minder mooi koppie met een minder perfect lijf moet ook kunnen maar dan in combinatie met “vriendelijkheid, zelfvertrouwen, geluk en humor”. Op de interessante mix van uiteenlopende eigenschappen die aldus ontstaat wordt dan weer het etiket ‘schoonheid’ geplakt. Op dezelfde manier kan ook een eigenschap als intelligentie gedemocratiseerd worden. Zo wordt ook voor een niet bijster slimme maar wel bijzonder sympathieke student geneeskunde een carrière als bijvoorbeeld arts haalbaar.

Maar over de haalbaarheid van intelligentie hoor je eigenlijk nooit klachten. Voor intelligent kunnen doorgaan is voor vrouwen kennelijk veel minder interessant dan mooi gevonden worden. Waar komt die fixatie op schoonheid vandaan? Niet omdat anders geen vriendje aan de haak kan worden geslagen. Op elk potje past nog steeds een dekseltje. Mooiere meisjes krijgen natuurlijk mooiere vriendjes maar dat is de natuur. Ook voor een goede baan maakt het niet werkelijk uit. Je kan bijna alles worden zonder mooi te zijn: minister, ondernemer, huisvrouw, bibliothecaresse, arts, koningin. Alleen model worden, een debiel tv spelletje presenteren of halfnaakt in videoclips dansen is niet weggelegd voor vrouwen en meisjes die niet “onrealistisch” mooi zijn. En het aan de haak slaan van een succesvolle man ook niet. Daar is helaas met democratische middelen niets aan te veranderen.

Al met al valt het nogal mee. Dat vrouwen toch voor alles mooi gevonden willen worden lijkt een geschenk uit de hemel. Een oude wijsgeer zei ooit: “wie mooi wil zijn moet pijn lijden”. Maar vrouwen zijn in de huidige welvaartsmaatschappij niet meer zo te porren voor pijnlijden. Die wijsgeer zou zich in zijn graf omdraaien als hij wist dat vrouwen schoonheid tegenwoordig onrealistisch noemen.