–30–

Je zou me eens moeten zien zitten op mijn fossiele ‘net-niet-Chesterfieldstoel’, enkele uren voordat ik dertig word. Op een of andere wijze zal die dag iets magischer hebben, dan de dag dat je achttien wordt. Ik zal eindelijk volwassen worden. Tot nu toe bleek het altijd een deceptie te zijn. “Als ik zestien word, dan……” Natuurlijk was er nooit een dan.
En, hoe pueriel ook, nu hoop ik weer vurig op die ‘dan.’ Ik vond ze altijd wat zielig, die ‘oude’ dertigjarige hangend in de kroeg.
“Ga naar huis, naar moeder de vrouw en je drie kutkoters, je Opel stationwagon en je twee Golden Retrievers.
Ik had eigenlijk de pik op mannen waarvan ik dacht dat hun RSI van het schommelen van de maxi-cosi kwam. Wat een burgermannetjes!
Ik moest nog veel leren.

Ouder worden is naar de kroeg gaan in de wetenschap dat er nog zitplaatsen zijn. Je maakt de overstap van bier naar wijn, in mijn geval van koffie naar decafé.
Mijn haargrens trekt zich terug en, hoewel slank van lijf en lede, maakt dat ooit zo goed getrainde wasbordje plaats voor iets dat op een knikkerheuveltje lijkt.

Ik kom erachter dat het levensvragenaanbod vele malen groter is dan de antwoorden die worden gegeven.
Als ik het antwoord schuldig moet blijven schreeuw ik altijd maar wat.
Pure arrogantie. Of onzekerheid.
Ik heb altijd gedacht dat je na je achttiende volwassen bent. Nu, bijna twaalf jaar later, hoop ik eigenlijk dat nooit te hoeven worden, maar het gebeurt.

Allicht is er ook een [i]bright sight[/i] aan ouder worden. Je weet zaken in een beter perspectief te plaatsen, in een wat meer helder daglicht te stellen. Het móet niet meer zonodig. Ik hoef niet meer de beste te zijn, de populaire jongen willen wezen. Er is iets dat rust heet. De impuls is gepolijst.

Bijna dertig en die fossiele stoel zit eigenlijk best lekker.
Ik denk, zoals vaak de laatste maanden, aan de woorden mijn maatje: “De puzzelstukjes vallen opeens op hun plek, niet allemaal, maar een aantal.”
Mijn maatje snapt het wel. Hij kent de klappen van de zweep én hij is de dertig reeds gepasseerd.

Ik ben niet meer die jongen die ik vroeger was. Nu ben ik een man. Anderzijds ben ik soms nog een echt kind. Dol op verjaardagen en cadeautjes.
Want laten we nu heel eerlijk zijn, het leukste van dit leven is toch altijd nog haar cadeautjes openmaken!

[img] http://home.hetnet.nl/~columnx5/copyrightmartijn.jpg[/img]