7.51

Het was precies negen voor acht. Eenenveertig minuten nadat de wekker was gegaan. Een vage herinnering. Om negen voor acht begon er een luide piep in mijn oor. Rechts. Vervolgens ergens links. Het hield lang aan. Zo lang dat ik vervolgens niet meer wist of het nu links of rechts was. Ik had een piep in mijn hoofd. Vast het kenmerk van het een of ander. Vreemd. Het was sowieso een wat bijzondere nacht geweest. Ik weet niet precies waar ik ben geweest. Flarden. Ik herinner me de eerste aanblik. Ze lagen daar. Ik dacht dat ze zo konden opstijgen. Net ballonnen, opgeblazen, willekeurig verspreid over de grond. Geen zuchtje wind. Dat maakte waarschijnlijk dat ze bleven liggen. In de zon. Bewegingloos. Van afstand en met enige fantasie bood het geheel een bijna vredige aanblik. Een stilleven omlijst door lachende mannen met wapentuig en vrouwen die hun vreugde uiten door gelijk een spoorwegovergang te rinkelen. Het vredige karakter neemt af naarmate ik beter kijk. Het moet er vreselijk stinken. Achttien lijken in staat van ontbinding, gehuld in op knappen staande kleding. Tussen de vele vliegen ontwaar ik een olifant. Grote vliegen of een kleine olifant. Ze hebben het niet zo op elkaar. Zoveel is duidelijk. Ik richt mijn blik op de dode jongens. Zwarte jongens. Zwarte mannen. Ze zijn niet van hier. Onbekenden zijn het. Verdwaald wellicht. Anonieme doden. Ik voel in mijn zakken. Ik zoek iets. Maar ik vind niks. Ik blijf zoeken. Tevergeefs. Broekzak, borstzak. Ik vind niets. Helemaal niets.
Tien voor acht alweer.