Ik rij paard door een bos en zie onder mij de paddestoelen verschrompelen. Ik ruik gif, modder en vergankelijkheid. De wind galoppeert door mijn dunne grauwe haren, die stilletjes vergaan. Zij bevinden zich net als ik in een verlaten bos. De geur van ammoniak werpt blokkades op in mijn hersenen. Ik dool in duisternis, gelijk een camera obscura. Daar waar het denken stopt maakt gevoel mij angstig. Mijn spina kreunt en krijst van strammigheid. Ongetemd gaat de natuur te keer. Ik ervaar lijf en leden als een verdord en stokkend bloemencorso. Weemoedig laaft mijn neus zich aan dahliatabak. Duizend kleuren schieten aan mij voorbij. Schril is het contrast met dat wat voorheen nog bloeide. Uit mijn brein borrelt onwillekeurig tekst naar boven: “O zompig moeras trek mij niet ten onder en laat Shrek en Hulk ongemoeid. Groene asbest is onverteerbaar en laat sporen na”. Spierpijn en depressie jagen nu wedijverend en koortsachtig door mijn lijf. Ik ga op zoek naar de remedie voor een nieuw welbevinden. Ik ga op zoek naar aardappelschilm. De levenselixer van de nieuwe eeuw.

Aardappelschilm groeit alleen onder essen. In directe nabijheid van asterixen. Diep in het bos vind ik uiteindelijk wat ik zoek. Een bosje asterixen rijst als kleine obelixen op uit de grond. Het levert een prachtig panoramix. De vlakogige knollen zijn goed zichtbaar, evenals hun rode ruwe schil. De knollen zijn ook zeer goed te gebruiken voor het maken van friet, maar ik heb slechts de bast nodig. Ik trek mijn snoeimes. De vlezige aardappelschilm tiert welig tussen de essen en ik snoei naar hartenlust. De kleurrijke essen, in het najaar ook wel aardappelschilmesjes genoemd, zijn voorwaardenscheppend voor een goede gezondheid in het najaar. Aardappelschilm in de juiste dosering, snijdt hout en schraapt de keel.

De bloeivorm van aardappelschilm is uniek en zeldzaam. Het vormt prachtige bloemen in het najaar die lang houdbaar zijn en beschikken over een geneeskrachtige werking. Dit was al bekend ten tijde van het Romeinse Rijk. Men verwerkte aardappelschilmbloemen in het hoofdtooi van de paarden die deelnamen aan de paardenwedloop te Rome, gehouden op via del Corso. De schilmbloemen van de hoofdtooi van het winnende paard werden na afloop verpulverd en verwerkt tot olie. Een paar druppels van deze olie riep krachten in de mens naar boven die ongekend waren. Het gaf nieuwe energie en klaarheid aan donkere dagen. De Romeinen breidden hun imperium uit mede door deze toverdrank. Een toverdrank vervaardigd volgens een oeroud Gallisch recept. Credo quia absurdum.

[b][u][url=http://www.abtotaal.nl/615_105.jpg]Mien[/url][/u][/b]

[img align=left]http://www.inspection.gc.ca/english/plaveg/potpom/var/asterix/potato70d.jpg[/img]

Categorieën: Thema column

Mien

Bewonder luidruchtig en verwonder in stilte

15 reacties

pally · 9 november 2009 op 11:31

Heel apart verwerkt, Mien, de verplichte woorden van deze themacolumn. Geestig, maar niet al te leuk doenerig, waardoor het geheel merkwaardig genoeg bijna geloofwaardig overkomt.
De intro vind ik gewoon mooi.
En gekke titel :wave:

Groet van Pally

Chantalle · 9 november 2009 op 11:46

Ik vind dit echt heel prettig geschreven. Alsof ik naast je door dat bos reed, op een stram en kreupel paard.

Mooi!

lisa-marie · 9 november 2009 op 12:27

Zou zo dat levenselixer willen.
Ik vind hem gewoon prachtig!!

Emiliever · 9 november 2009 op 12:43

Schitterend. Ik ben jaloers. Op de elixer en op jouw schrijfstijl!

Dees · 9 november 2009 op 14:16

Erg leuk, kijk uit dat je niet te dicht bij de ketel gaat staan 😉

DreamOn · 9 november 2009 op 15:40

Wat knap gedaan zeg, petje af!
Bewaar je een stekkie aardappelschilm voor mij? 😀

SIMBA · 9 november 2009 op 16:15

Ik heb hem 2x moeten lezen om het goed tot me door te laten dringen.Knap gedaan, alle woorden verwerkt op een zeer creatieve manier!

Saya_Surya · 9 november 2009 op 16:31

waw! heel beeldend neergezet!

maarre, nu wil ik niet heel blond overkomen, maar was het geen aardappelschilmesje ipv aardappelschilm?

Ma3anne · 9 november 2009 op 17:12

De eerste twee zinnen beginnen met ‘ik’ en da’s jammer. Had sterker gekund.
Die kreunende en krijsende spina vind ik geweldig. Dat soort strammigheid komt me bekend voor. :hammer:

De plotselinge overgang van de Johnny de Selfkickeriaanse schrijfstijl naar de Wikipediaanse komt erg onverwacht en heeft tegelijkertijd iets volkomen onlogisch en komisch. Alsof je je ongebreidelde fantasie probeert te beteugelen.

Het woord ‘aardappelschilm’ vind ik hilarisch. Het ruikt bijna naar schimmel, maar net iets lekkerder.

Kortom, ik vind het een lekker stukje Mien Kolder.

Emiliever · 9 november 2009 op 18:45

Voor ‘Johnnie de Selfkickeriaanse Stijl’ moet een speciale vermelding in het leven geroepen worden!
😆

LouisP · 9 november 2009 op 20:14

hoi Mien,
wat een mooi stukje, ik vind ’t surrealistisch..
bijzondere opening..
L.

KawaSutra · 10 november 2009 op 00:16

Hail Mien!

Mien · 10 november 2009 op 07:30

@allen:
Dank voor jullie mooie reacties.
Een opsteker voor mij in een donkere herfst.
Het geeft warme rillingen over mijn spina.
De column is mij overigens spontaan ontsproten o.i.v. aardappelschilm.

@Pally:
Ben met mijn schrijfros (onder)bewust over mijn eigen valkuil gesprongen.
Less is more. I’m still learning.

@Ma3:
Dank voor de kritische noot. (Ik) ben het met je eens!

Het zijn jullie reacties die een grote impuls en stimulance geven.
Aan het koesteren en uitvoeren van schrijverschap.
Thanks again!

Mien (sur)realisme

Kathinka · 10 november 2009 op 17:06

Creatieve invulling, mooi verhaal. Knap gedaan! :geslaagd:

Groetjes Kathinka.

arta · 11 november 2009 op 16:17

Jaaa, creatief en errug leuk!
😀

Geef een reactie

Avatar plaatshouder