Het is al heel wat jaren geleden. Mijn voorouders woonden met hun hele familie in de vrije natuur. Vanaf het moment dat ze het levenslicht zagen trok iedereen met elkaar op. Zwijgend, maar blakend van gezondheid. Het was een mooie tijd. Vooral de zomer was echt een periode van ontwikkeling. Onze blanke huidjes kregen kleur en iedereen zag eruit om op te vreten! Ondanks al deze mooie herinneringen kwam er ook altijd weer een tijd van afscheid. Aan het einde van de zomer werd de hele familie uiteen gedreven. Weliswaar met zachte hand, maar toch. Afscheid nemen is niet makkelijk! En het ergste was nog wel dat niemand wist waar het lot hen zou brengen. Sommigen werden samengebracht met andere families om gezamenlijk een nieuw hoogtepunt te bereiken terwijl weer anderen ernstig in de puree belandden.

Tegenwoordig is het leven voor onze familie roeriger. Hoewel geen Pastoor ons vertelt dat we in grote getalen moeten voortplanten, wordt dit wel van ons verwacht. We wonen niet meer buiten in de vrije natuur maar in strakke, glazen gebouwen waar we dagelijks verzorgd worden. Onze bazen weten precies wat goed voor ons is, zij zijn er tenslotte voor opgeleid. We hebben geen notie meer van zomer en winter, van dag en nacht. Altijd maar presteren. Zelfs de mensen die onze families uit elkaar dreven zijn anders. Chagrijniger lijkt het wel. En ik versta ze ook niet meer. Het lijkt alsof ze totaal geen rekening met onze gevoelens houden. Weliswaar worden we nog steeds met zachte hand uiteen gedreven, maar zonder liefde.

Ach, ik maak me eigenlijk druk om niks. Binnen een aantal weken ben ik weg. Dood waarschijnlijk. Een schrale troost, velen van mijn familie krijgen na mij een nieuwe kans. Maar toch…

… het valt niet altijd mee om tomaat te zijn.

Categorieën: Fictie

6 reacties

Troy · 9 april 2008 op 11:05

Ah, een op-het-verkeerde-been-zet-column! Mij had je, maar als tomaat heb je daar natuurlijk geen last van. Alleen moeten jullie dan weer oppassen om niet platgetrapt te worden door al die op het verkeerde been gezette benen. En pas vooral op voor die driebenige dame waar Mosje zo nu en dan mee babbelt. 🙄

Mosje · 9 april 2008 op 11:47

Je snijdt hier een groot probleem aan. Door dat gedoe in die glazen huizen gaan jullie erg waterig smaken!
Nou ja, mocht je inderdaad komen te overlijden, dan wek ik je wel op met zout en peper.

SIMBA · 9 april 2008 op 14:06

[quote]Binnen een aantal weken ben ik weg. Dood [/quote]
Ik schrok me kapot!
Gelukkig gaat het over een tomaat 😀 daar zet ik graag mijn tanden in, hoewel ik dat vanaf nu als een kanabalistische daad zal ervaren 😆

pally · 9 april 2008 op 14:38

Ik trapte er helmaal in, Geertsjohn, dacht: wat krijgen we nou? Grappig, hoor!
Wel wat fouten, hier en daar, maar wat wil je met tomaten ?:-D

groet van Pally

Neuskleuter · 9 april 2008 op 15:59

Haha, leuk gedaan! Ik heb ‘m twee keer moeten lezen. De eerste keer dacht ik: hmm, oke, een lekker depri verhaal over de… ja, waarover eigenlijk? En de tweede keer om te kijken of het einde wel klopt 😀

@Troy: haha, geweldig, ik zat ook al in die sfeer te denken!

arta · 9 april 2008 op 16:34

Leuk geschreven!
Ook ik had echt niet door waar het naartoe ging!
🙂

Geef een reactie

Avatar plaatshouder