Tot mijn grote verbazing zag ik Ashlee Simpson, de nóg dommere zus van Jessica (van de real-life soap ‘Newly weds’ op MTV), haar single ‘La la’ zingen in een t-shirt met het portret van [url=http://www.adam-ant.net/]Adam Ant[/url]. Dat is opvallend, want Adam Ant is anno 2005 door bijna iedereen vergeten. Maar in de jaren ’80 was hij een trendsettend tieneridool en creëerde hij onder meer de pirate look, waarin op dat moment half modeminnend Nederland rond liep. Hij was zowel ‘prince charming’ als ‘goody two shoes’, maar lang duurde zijn voorspoed niet. [img align=left]http://services.windowsmedia.com/artistpic/P10696MU203.jpg[/img]Midden in de punkperiode, eind jaren ’70, noemt Stuart Leslie Goddard zich voortaan Adam Ant en richt hij in Londen Adam & the Ants op. Hun eerste album ‘Dirk wears white sox’ slaat niet aan. Adam besluit daarom mannetjesmaker Malcolm McLaren in de arm te nemen. De modebewuste ex-manager van The Sex Pistols verwisselt de witte sokken van de groepsleden voor piraten-outfits en adviseert ze om hun muziek wat ritmischer te maken. Maar al snel botsen de ego’s van Malcolm McLaren en Adam Ant. The Ants kiezen partij voor McLaren en stappen over naar Bow Wow Wow dat het 15-jarige zangeresje Annabella als blikvanger heeft. Maar als zij eenmaal een hit scoren met ‘Do you wanna hold me?’ is Adam Ant al lang en breed een tieneridool. Hij heeft vliegensvlug een nieuwe band geformeerd en met zijn imago van charmante struikrover (‘Stand and deliver!’) laat hij menig meisjeshart sneller kloppen. Zijn muziek bestaat uit opzwepend trommelgeroffel met daarachter het surfgitaartje van zijn boezemvriend Marco Pironni.

Maar de formule van Adam & the Ants is maar beperkt houdbaar. In het midden van de jaren ’80 begint zijn ster te doven, ook al is hij als enige blanke artiest te zien tijdens het 25-jarig jubileumfestival van Motown. Zonder schroom staat hij te zingen naast giganten als Michael Jackson, Diana Ross en Smokey Robinson. Iedereen is strak in het (glitter)pak, maar Adam Ant verschijnt in een cowboy-outfit op het podium. Waarschijnijk is de uitnodiging per ongeluk op zijn deurmat terecht gekomen.

In de overtuiging dat zijn verkleedpartijen ook daar zullen aanslaan, stapt Adam Ant over naar de filmbusiness. Hij is weliswaar te zien naast grote sterren als Dennis Hopper en Arnold Schwarzenegger (in ‘Last action hero’), maar zijn acteercarrière komt nooit van de grond. Na verloop van tijd begint hij ook psychische problemen te krijgen. Die worden zelfs zo erg dat hij in 2002 gearresteerd wordt voor bedreigingen met een neppistool. Gekleed in zijn cowboypak stapt hij een kroeg binnen en begint wild om zich heen te slaan. Vorig jaar wordt hij accuut in een psychiatrische inrichting opgenomen als hij steentjes door de ruiten van de buren gooit en dreigementen uit.

In de jaren ’80 schreef Philip Oakey van The Human League al ‘Mirror man’ over Adam Ant. Volgens Oakey stond Ant niet met beide benen op de grond en kon hij niet loskomen van zijn imago. Net als Narcissus uit de Griekse mythologie hield Ant teveel van zijn spiegelbeeld.


9 reacties

Kees Schilder · 20 maart 2005 op 08:04

[quote]In de jaren ’80 schreef Philip Oakey van The Human League al ‘Mirror man’ over Adam Ant. Volgens Oakey stond Ant niet met beide benen op de grond en kon hij niet loskomen van zijn imago. Net als Narcissus uit de Griekse mythologie hield Ant teveel van zijn spiegelbeeld.[/quote]

Ik vraag mij af wie Oakey is om dat te beweren.
Hoe dan ook, weer een geweldige column waar ik van genoten heb.Zie uit naar de volgende zoals gewoonlijk

Martijn · 20 maart 2005 op 08:18

Het is natuurlijk al een lovenswaardig iets, dat iemand met een dergelijk leven de punkscène toentertijd heeft overleefd. En dan in het begin van de tachtiger jaren [i]blijven staan[/i] en [i]produceren[/i], is al een chapeau waard.
Adam Ant is in mijn beleving later wel enigszins van punk naar poseur verworden, en dat is jammer.

Raindog · 20 maart 2005 op 11:48

Ha Eddy! Ontdek ik daar even een rode draad in je werk! Van Human League naar Glitter, naar Malcolm McLaren en de zusjes Simpson (‘Something’s jumpin’ in your shirt’): Ashlee of Lisa?

Zonder gekheid; weer een kei van een column en ik had me altijd al afgevraagd wat er eigenlijk van die Adam Ant geworden was. (Maar goed dat ik destijds mijn deelname aan Idols heb geannuleerd.)

Bakema_NL · 20 maart 2005 op 12:37

Ja, dat jubileum van Motown. Ik begreep er niks van wat Adam Ant daar deed. Zijn muziek heeft me nooit wat gedaan, dat ene nummer van Bow wow wow vond ik destijds wel leuk.
Vreemd eigenlijk dat een aantal van die sterren zo doorslaan. Dan heb je geld, daar hoef je je in ieder geval niet meer druk om te maken, mits je er normaal mee om kunt gaan. Je roem is voorbij, je periode is geweest, dan moet je daar vrede mee hebben, geniet van wat je dan toch bereikt hebt. Maar op de een of andere manier gaat ze dat niet allemaal even goed af.

Wright · 20 maart 2005 op 19:30

Weer erg leuk om te lezen, Eddy!

Li · 21 maart 2005 op 21:19

Wat een heerlijk stukje muziekgeschiedenis weer!
Jij bent daar echt een kei in 🙂

Li

Eddy Kielema · 23 maart 2005 op 16:44

Leuk om te lezen, bedankt!

Eddy Kielema · 24 maart 2005 op 15:14

Overigens verschijnt er voor de liefhebbers op 4 april een box van Adam & the Ants: Remasters Boxset.

Eddy Kielema · 29 maart 2005 op 14:45

Nou vooruit, dan ook nog maar de [url=http://adam-ant.net/2004remastered.html]tracklist[/url]…

Geef een reactie

Avatar plaatshouder