Adam

Zelfs vandaag is ze te laat. Als een dief in haar eigen huis steelt ze haar spullen. De adrenaline druipt van haar af. Opschieten. Ze pakt haar schilderij, ooit van haar grootvader gekregen op een mooi en rustig moment. Toch is ze nu gedwongen tot het weggraaien ervan. Haar jeugdfoto’s, in boeken geplakt met grote zorg, nu in haast meegenomen. De vuilniszakken met haar kleding staan in de berging. Natuurlijk in de dunne variant zak, de makkelijk scheurbare. Ze ergert zich aan zijn keuze, maar verwondert zich ook over de moeite die hij genomen heeft om het in te pakken. Haar handen in zijn kasten zouden voor hem misschien betekenen dat hij alles opnieuw zou moeten wassen met dat ranzige wasmiddel van de Aldi, bedenkt ze zich. Het huis stinkt ernaar. Haar geur is vervangen door goedkope Duitse aroma’s uit sombere supermarkten, ze is vervangen door Norma. Haar vingers beroeren huiverend de stof van de gruwelgordijnen die er hangen. Zijn moeder heeft zich uitgeleefd met haar synthetische voorkeur voor bloemen. Lelijke, grote, overheersende bloemen.

Nu is er niemand meer om daarvan over de nek te gaan. Niemand… Hoewel een vreemd voorwerp in de fruitschaal met het rottende fruit in haar ooghoek de aandacht trekt. Een rottend bierviltje. [i]Eva Groothuismink[/i] staat er. Zomaar een naam, met zomaar een 06. Zomaar een bewijs van zijn rotte hart. Een kinderlijk hartje als puntje op de i van [i]mink[/i]. En een bloemetje achter haar naam. Gut, de rotkut zal 18 zijn. Wat schattig.

Eva. De naam die zij hun eerste dochter zouden geven. De eerste naam van de eerste vrouw. En alles dat daarvoor kwam, was zeker bijzaak? Het besef martelt haar ingewanden en in een golf komt de onderweg gegeten voorverpakte kipsandwich omhoog. De golf zoekt zijn weg naar het parket. Eigenlijk wíl ze die vloer verpesten met het zuur, hun vloer is niet meer van haar. Ze wil. Maar [i]dat doe je niet[/i], klinkt de stem van haar moeder van ver weg.

Eva. Eva verwordt van vloeibare kip tot een stroompje gal. Bibberend laat ze de laatste resten uit haar keel de toiletbak in verdwijnen. Eva. Een rib uit zijn lijf.

De tijd tikt voort, maar als alles is ingepakt surft ze toch junkerig door op de spanningsgolf van het misschien wel betrapt worden. De krassen van de verhuizing van haar te grote stoel van ooit zitten nog in de muur. Het gat dat ze per ongeluk brandde in het aanrecht is intact gebleken. En de onbedaarlijke lachbui die ze kregen na het blussen van het vuur en de daarin ontstane ruzie schalt even door de keuken. In weerwil.

Zijn souvenirs van haar bestaan alleen uit schade.

Haar brieven liggen verzameld in de la tussen de kerstkaarten van zijn synthetische familie. Er liggen een aantal foto’s aan flarden geknipt en sommigen weer aan elkaar gelijmd in knullige spijt. Sukkel. Zelfs haten is hem niet toevertrouwd. Wel zijn haar ogen uit hun favoriete vakantiefoto gestoken. Ogen als spiegels van de ziel, haar ziel is ontmanteld. Moest ze dit vinden? Wie denkt hij dat hij is?

De muren schimmelen nog wat na van het emotionele bloed van hun ruzies. De branderige lach in de keuken verstomt, het geschreeuw wordt luider. Ze herbeleeft het laatste orgasme.
“Kijk me aan als je dat zegt”.
En ze keek hem aan en zei het zonder een spoor twijfel. Geen zweem van trilling in haar stem.
“Ik houd niet meer van je”. Nog een schepje.
“Ik mag je niet eens”.
Hij duwde haar de trap af, maar greep bijtijds een arm voor haar nek daadwerkelijk breken zou.

In een andere la vindt ze de verpakking van een nerveuze zwangerschapstest. De baby die ze nooit gekregen hebben, de baby met haar ogen en zijn lengte. Bij mazzel dan. Of de baby met haar lengte en zijn oren. Bij pech.

Baby Eva. Uitgestoken ogen, afgesneden oren.
Onder haar voeten klinkt het geluid van een sleutel in het slot. De angst slaat om haar hart als ze zijn voetstappen op de trap hoort en ze grijpt naar een bekend verweer. De foute grap ontsnapt haar lippen nog voor hij in de kamer is.
[i]Honey, I am home[/i].

Ze weet al dat de vuist gaat komen voor ze hem ziet, of voelt. De vuist in haar gezicht is welkom. Een vuist die haar raakt als een afscheidsomhelzing. Een vuist als boetedoening, als de verlossing van haar schulden. De vuist in haar gezicht die haar bevrijdt van het laatste zuchtje geweten.

Met een neus die gevoelsmatig aan een dun draadje hangt hobbelt ze de trap af richting haar auto die nu ook naar de Aldi stinkt. De dozen naast haar bewegen ongemakkelijk als ze de auto start. Al bij de eerste bocht rolt het bierviltje met het hartje uit de doos en verdwijnt onder de passagiersstoel. Voorlopig is Eva weer van haar…